De afgelopen week zijn er verschillende aparte dingen gebeurd. In het begin van de week kregen we in de ochtend te horen dat er een man met een mes geprobeerd had de slaapkamer van de meiden binnen te komen. De kinderen vertellen vaak leugens tegen ons, dus in het begin geloofden we het ook niet. Later op de dag bevestigde een van de zorg moeders het verhaal. Er had inderdaad een man geprobeerd de meisjes kamer binnen te komen. Maar gelukkig werd er een meisje wakker en heeft toen zo hard gescheeuwd dat de zorgmoeder wakker werd. Ze stormde naar buiten en zag de man weg rennen. Afgelopen zondag kregen we te horen dat een meisje door haar moeder mee naar huis is genomen (het grootste deel van de kinderen in de weeshuizen in ghana zijn geen wees, maar ze zitten niet voorniets in het weeshuis). Het verhaal ging rond dat ze gemeenschap gehad zou hebben met een jongen van de bakkerij. Ze zou het zelf hebben uitgelokt en is daarom verwijderd uit het weeshuis. Het was een grote shock om dit verhaal te horen, want ik dacht: natuurlijk wil een meisje van 11 geen gemeenschap met een jongen van boven de 20. Ze blijven nu nog steeds bij het verhaal dat ze het zelf altijd heel graag wilde, dat ze haar vaak genoeg hebben gewaarschuwd en dat het nu echt klaar was. Het is voor ons moeilijk om hier met de socialworkers over te praten, want ze zijn er erg van overtuigd dat ze het zelf graag wilde. Gelukkig is de jongen van de bakkerij ontslagen. Dat geeft dan nog enigzins een goed gevoel dat hij het niet bij een ander meisje hier in het weeshuis kan doen.Gisteren heb ik opnieuw gezien dat een van de meisjes geslagen werd. Ik was buiten en hoorde een hard gegil uit de office komen. Mijn eerste reactie was dat ik moest gaan kijken. Ik zag hoe het meisje geslagen werd en dat ze er bij stonden te lachen. Ik voelde me van binnen al erg woest worden, maar toch wist ik niet goed wat ik moest doen (is het goed om er tussen te komen of om op afstand te blijven, maar wel in het zicht te staan?). Ik koos deze keer voor het tweede. Ze zagen me staan en het slaan hield op. Het meisje kwam naar buiten. Ik zag dat ze erg veel pijn had, maar wilde dit niet laten zien (als de kinderen hier geslagen worden willen ze zo min mogelijk emotie laten zien omdat ze bang zijn). Ik heb er toen ook andere vrijwilligers bij geroepen en we zijn achter haar aangelopen. Omdat ze verder niets los laat heb ik haar goed vast gehouden zodatze weet dat ze bij me terecht kan als het nodig is. Ze moest iets voor de werkers pakken en nadat ze dat gedaan had liep ze terug naar de werker die haar geslaan had om het af te geven. Natuurlijk lieten we haar nu echt niet meer alleen en liepen we met haar mee. Wat ze toen deden was zo vreselijk: ze waren allemaal aan het lachen en we wisten gewoon dat ze haar aan het uitlachen waren. Een andere vrijwilliger vroeg nog waar ze om aan het lachen waren maar ze gaven geen antwoord. Van een ander kindje kregen we dus de bevestiging dat ze inderdaad grappen over haar aan het maken waren. Hierna ging ze een emmer water halen en ik had het gevoel dat het niet voor haar zelf was ook al zei ze van wel. Ik heb toen die emmer water voor haar meegenomen en haar nog een goede knuffel gegeven. Ze hield me toen zo strak vast en datwas voor mijn bevestiging dat ze het erg zwaar had op dat moment.

Gisteren hebben we gesproken met de leidinggevende van het weeshuis. We hebben bij haar aangekaart dat we het verschrikkelijk vinden wat we de laatste tijd hier allemaal zien. Ook hebben we gezegd dat we hun cultuur accepteren op het gebied van het slaan van de kinderen, maar dat er bij ons wel een grens ligt. De leidinggevende gaf aan dit met de werkers te gaan bespreken, omdat ze zelf niet door had dat er zo veel geslagen werd. Ik hoop nu dan ook dat ik verbetering ga zien hierin en als ze het toch nodig vinden om te slaan dat ze ons dan een verklaring geven, zodat wij ook weten waarom het gebeurd.

Natuurlijk heb ik het afgelopen weekend ook nog leuke dingengedaan. Afgelopen zaterdag zijn we naar krokobite gereisd en hebben we de eerste dag de hele dag aan het zwembad gelegen. Zondag zijn we met 8 meiden gaan surfen, maar dat was nog een heel gedoe. Ik had een aantal dagen eerder een hotel gebeld dat op hun site vermeld had dat ze surflessen gaven. Dit werd ook bevestigd toen we daar aankwamen.Bij het hotel bleek dit niet het geval. Op dat moment hebben we verder gezocht en konden gelukkig terecht bij Big Milleys. Het surfen was een super leuke ervaring, maar ik bakte er niets van!

Voordat we begonnen met surfen heb ik via een livestream de herdenkingsdienst van Mark kunnen bijwonen. De familie had er iets moois van gemaakt en mij deed het ook erg goed dat ik het toch kon zien ondanks ik zo ver weg zit.

Rust zacht lieve Mark!