Van onze laatste week in Mum's care hebben we een mooie week gemaakt. Samen met Julia ben ik zondag uit mum's care vertrokken. We hadden er samen voor gekozen om niet een groot goodbye party te houden maar elke dag van de week iets te doen.

Maandag ben ik gestart met het uit delen van watermeloen. Ik heb er voor gekozen om de kinderen elke dag een stuk fruit te geven omdat dit erg goed voor hun is. Ruth onze chef van de kinderen hielp ons met het snijden van de 2 grote watermeloenen. Nadat ze klaar was riep ze alle kinderen bij elkaar en kon ik starten met het uitdelen. Wat ik toen zag had ik nog nooit meegemaakt. De kinderen stonden allemaal in een nette rij en zeiden thank you toen ik ze het stuk fruit gaf. Normaal als wij iets uit delen zijn ze allemaal aan het schreeuwen omstuks fruit. Natuurlijk kwam dit omdat madam ruth er bij stond en ze zijn een beetje bang van haar. Alle kinderen waren erg blij met de watermeloen en genoten hier met volle tuigen van.

Dinsdag heb ik eerst rebecca meegeholpen met het wassen van de kleren, gelukkig had ze niet zo veel was en konden daarna de uniformen repareren. Julia heeft van haar ingezamelde geld een hele hool nieuwe knopen gehaald dus daar kunnen ze wel een tijdje mee verder. Na de lunch zijn we naar het dorpje gelopen om een nieuw stuk fruit te kopen. Ik had passievrucht gekozen, deze week was de eerste week dat we ze zagen liggen. We wisten dat de kinderen dit nog nooit gehad hadden en leek het mij dus een leuke ervaring. Nadat we terug waren van het dorp starten we met het makenvan de chocolade bals. Dit is een zweeds recept dat Julia graag wilde uitdelen aan de kinderen, ze vonden het heerlijk. Na het diner heb ik de passievrucht uitgedeelt, maar voor dat iedereen starten met eten legde onze kok uit hoe de kinderen het moeten eten. Toch heb je er dan altijd nog kinderen bij die niet luisteren en alles opeten.

Woensdag heb ik de kinderen papaya laten proeven. En ze vonden het heerlijk. Elke dag van deze week ga ik naar het zelfde kraampje om fruit te kopen, en als ze ons ziet aankomen begint ze helemaal te stralen. Maar toch elke keer weer kijkt ze erg raar op als ik vraag om 2 grote watermeloenen of 35 passievruchten. En omdat wij elke keer zo veel kopen krijgen we ook nog vanalles gratis mee.

Donderdag heb ik voor de kinderen 70 bananen gekocht. Zo had elk kind een hele banaan. Het fruit hier kost werkelijk geen geld. Voor 70 bananen betaal ik iets meer dan 5 euro.Ook is vandaag het afscheid nemen begonnen. De oudste jongen van het weeshuis is dit weekend niet aanwezig als wij vertrekken want hij is op excursie. Zoals ik dat natuurlijk altijd heb met afscheid nemen, rolde vandaag ook weer de tranen over mijn wangen. Deze jongen is erg goed voor alle kinderen hier en neemt ons ook regelmatig in vertrouwen. Ik vond het dus vreselijk om al afscheid te moeten nemen.

Vrijdag ben ik samen met Julia en Claire naar een voetbal toernooi geweest. We hadden donderdag te horen gekregen dat er een wedstrijd was en dat we mee konden als we dat wilde. Natuurlijk wilde ik erggraag mee om de kinderen aan te moedigen. Ze hadden donderdag tegen ons gezegt dat we voor lunch weer thuis zouden zijn. Nu ken ik Ghana voortaan een beetje en weet ik dat ik daar zeker 2 uur bij op moest tellen. Vrijdag was het tijdstip van terug komst al weer veranderd naar 14.00 uur thuis zijn. We vertrokken deze dag al 1,5 uur later dan gepland. In de bus richting het toernooi werd er volop gezongen en muziek gemaakt. Eenmaal aangekomen op de plaats van bestemming moesten we wachten op de tegenstanders. Die kwamen 2,5 uur later aanzetten. Het was toen al bijna 13.00 uur en we waren nog niet begonnen met spelen. Tot zware ergenis toe begonnen ze eerst met een spel volleybal terwijl wij al bijna 3 uur aan het wachten waren. Uiteindelijk kon het voetbal dan echt beginnen en had ons jongens team gewonnen.Het is goed zichtbaar dat ze de jongens erg goed trainen en dat ze dit niet met de meiden toen. De meiden hadden beide wedstrijden verloren. De wedstrijden waren rond 18.00 uur afgelopen en toen moesten we nog naar huis rijden. Normaal duurt dat ong. 45 min maar deze keer deden we er 2 uur over vanwege file. We waren om 20.00 uur thuis en zouden eigenlijk om 14.00 uur thuis zijn. De ghaneze kennen dus echt geen klok.

Zaterdag hebben Julia en ik onze goodbye party gehouden. In de ochtend zijn we bijna 4 uur bezig geweest met het vullen van de waterballonnen. Daarna hebben we een groot watergevecht gehouden. De kinderen vonden het geweldig en ook Ruth de kokin van de kinderen was weer een klein kind.Na het watergevecht hebben we allemaal even gedouched en daarna begon het echte feest, aan het begin van de week hadden Julia en ik gezegt geen echt feest te houden maar Felicia had geregeld dat er muziek was en dat is gesponserd door Julia. De kinderen hebben de hele dag gedanst en feest gevierd. Tussen het dansen door had Julia ijsjes geregeld en ik het drinken. Het diner voor de kinderen werd gesponserd door Julia, ze had geregeld dat de kinderen Jolof rijst, ei en kip kregen. Voordat wij het eten uitdeelde zongen de kinderen allemaal mooie liedjes en sprongen de tranen al weer in mijn ogen. Wij hebben ons laatste diner in het weeshuis met de kinderen meegegeten. In de avond hebben we nog veel met de kinderen gedanst en gezongen.

Zondag was het dan echt de dag dat ik Mums care ging verlaten. In de ochtend hebben julia en ik nog watermeloen uitgedeeld en hebben we de kinderen lolly's gegeven. We hadden er voor gekozen om de gehele dag nog bij de kinderen te zijn. Om half 3 werden we dan echt opgehaald. Julia en ik zijn toen iedereen gedag gaan zeggen war erg zwaar was. Ruth moest samen met ons erg hard huilen, ze vond het zo erg dat we weg gingen. Ook een aantal kinderen hadden tranen in hun ogen, maar elk kind uit hun verdriet op een andere manier dat was erg zwaar om te zien.

Aan het begin van de reis heb ik een trainingsdag gehad. En daar word je voorbereid op je reis. Er word dan verteld dat je op moet letten met de hechtingsband. En ik wist dat ik hier erg veel moeite mee zou krijgen en jaa hoor dat is ook zo. Ik heb me aan heel veel kinderen gehecht, maar met een meisje had ik een te hechte band. En het achterlaten is dan ergzwaar.

Ook hebben we tijdens de training gepraat over wat je kunt betekenen in een land als Ghana. Er word dan duidelijk vermeld dat je de wereld niet kunt veranderen maar wel je steentje bij kunt draaien. Dit kun je doen door van te voren doelen te stellen. Ik heb vanaf het begin geen doelen gesteld omdat ik dat erg moeilijk vond. Toch heb ik mijn steentje bij kunnen dragen. Ik heb samen met andere vrijwilligers het slaan onder de aandacht gebracht. We hebben hierover gepraat met de leidinggevende. Na een aantal weken heb ik een gesprek gehouden met een van de kinderen over het slaan. Hij zag echt verschil sinds dat wij het gemeld hadden. Ik vind zelf dat ik dit mag zien als een grote stap richting een betere leefomgeving en ik ben daar ook erg trots op.

Ik heb de verpleegkundige ook eenhandje geholpen bij het checken van de kinderen. En heb ik regelmatig gesprekken met haar gehouden. In Ghana is het namelijk zo dat je als 8 jarige jongen mag zeggen nee ik wil geen injectie en dan krijgen ze die ook niet. Natuurlijk zegt een kind dat die geen injectie wil. Na aandringen hebben ze het kind uiteindelijk toch een injectie gegeven. Ook verwachtte ze dat alle kinderen wel naar het toe zouden komen als er iets, of als ze medicatie moest hebben. Ook hier regelmatig iets van gezegt maar daar luisterde ze niet naar. De behandeling van de kinderen lag dus in onze handen anders zou er niets gebeuren.

We hebben een gehandicapt jongetje in het weeshuis. Hij is 7 jaar oud maar ziet er uit als 3. Hij is nog niet zinnelijk en kan niet praten. Wij zijn in de weken dat ik er was erg veel mee bezig geweest. We hebbenveel met hem gepraat in de hoop dat jij iets terug zou zeggen en in onze laatste week zei hij Bye tegen Julia en Hello en Me tegen mij. Ik was op dat moment zo blij. Ook heb ik samen met Julia geprobeerd om iedereen in te lichten over de handicap van dit jongetje. De meeste geloven niet dat hij een handicap heeft. Hij word dan ook regelmatig geslagen als hij niet doet wat hem gevraagd word. Elke keer als er weer zn situatie voor deed gingen we er samen over in gesprek met diegene. We hopen op die manier dat ze uiteindelijk gaan in zien dat hij een handicap heeft en hem niet gaan straffen op dingen waar hij niets aan kan doen.

Alle kindjes van Mums care hebben een plaatsje in mijn hart en het was erg moeilijk om ze achter te laten.