Vorige week Dinsdag arriveerde ik in de kliniek en zag ik dat we een zwangere vrouw opgenomen hadden. Ik durfde het bijna niet te hopen, maar toen ik het na ging vragen bleken mij vermoedens te klopen. De vrouw was opgenomen omdat de weeen begonnen waren. Samen met onze verloskundige heb ik om het half uur controles gedaan. Na 2 uur wachten was het moment dan eindelijk daar. Voor mij was het de eerste keer dat ik een bevalling meemaakte. Had dus ook echt geen idee wat ik moest doen. Tussen door was de verloskundige even iets anders doen en stond ik er bij en keek er naar. De echtgenoten was er ook niet bij en ze werd door niemand gesteund, ik vond dat wel erg om te zien dat ze als jonge meid en haar eerste kind er helemaal alleen voor stond op dat moment. Heb haar daarom ook een beetje proberen te steunen ookal had ik geen idee hoe ik dat het beste kon doen. De verloskundige begeleiden de vrouw op de grond zodat ze een hardere ondergrond had. Na heel wat geschreeuw van de verloskundige kwam het meisje terwereld. Ze werd schoongemaakt en de navelstreng werd doorgeknipt waarna ze in mijn armen werd gelegd. Dat was voor mij z'n gelukkig moment omdat het erg lang duurde voor ze kwam en ik aan de verloskundige zag dat ze toch wel moest opschieten. Uiteindelijk was ik nog blijer dan de moeder zelf want ze liet de baby langs zich liggen en keek het niet aan. Dit blijkt in Ghana normaal te zijn, het komt zelfs voor dat ze met de rug naar de baby toe liggen. Later zagen we dat de vrouw erg gescheurd was van onderen en dat ze gehecht moest worden. Voor dat ze starten met de bevalling had ik het hier nog overgehad met de verloskundige, en hier knippen ze ook regelmatig. Achteraf had ze het ook bij haar moeten doen want de vrouw bleek helemaal open gescheurd te zijn tot aan de anus. Ik heb de verloskundige geholpen met het hechten. Maar wat heeft deze meid een pijn moeten lijden want ook de verdoving hielp niet erg goed. Na deze dag was ik een hele ervaring rijker.

Vorige week zondag ben ik ook met de familie meegeweest naar de kerk. Samen met Suzie (dochter van mijn gast moeder) vertrok ik naar de kerk. Van te voren hadden ze al gezegt dat het de dag was dat de priester bedankt werd. Mensen gaven dan bij zn gelegenheid ook geld. Het maakte niet uit wat je gaf dus ik had besloten om 10 cedi (2,50 euro) te geven. Eenmaal aangekomen bij de kerk bleek dat suzie niet bij mij ging zitten omdat zei bij de priester zat. Ze zetten mij bij een vriendin van haar. Aan de linker kant van de kerk zaten alle vrouwen, in het midden waar ik zat zat alle jeugd. En aan de rechter kant zaten alle mannen. De kerkdienst hier in Ghana is een groot feest, ze maken harden muziek, dansen en zingen. Tussen door worden er verhalen opgedragen waar ik werkelijk niets van kon verstaan. Maar voor mij was het een grote belefennis om alleen al te kijken. Uiteindelijk was het dan ze ver om het geld te geven. In lange rije danste we naar voren en gooide we het geld in een bak. Wat had ik nou gedaan ik gooide meteen de 10 cedi in die bak. Wat bleek nou achteraf dat er nog 5 rondes meer kwamen. Gelukkig had ik nog wat klein geld en kon ik elke keer mee naar voren lopen. Want je wilt niet als enigste blijven zitten en dan ook nog de enigste blanken in de hele kerk. Al met al kan ik zeggen dat dit een hele leuke ervaring was en volgende week ga ik nog een keer met ze mee.

Door de week ga ik elke dag op de fiets naar Nabari. Dit is een dorpje verder op en ik fiets er ong. 40 min op. In het begin was deze trip echt een grote ramp. Nu kan ik er steeds meer van genieten en is het echt een moment om even alleen te zijn. Want als ik thuis of op mijn werk ben ik heb altijd mensen om mij heen. Als ik in de ochtend thuis aan mijn ontbijt zit (ik eet hier alleen omdat het voor hun beleefdheid is) lopen er vaak wel 10 mensen in of uit die mijn gastmoeder gedag komen zeggen. Elke keer moet ik er weer om lachen, dit omdat ze vaak alleem gedag komen zeggen (wat trouwens ook een hele bijeenkomst is. Ze roepen zoveel woorden door elkaar heen en zo begroeten ze elkaar.) en daarna weer vertrekken.

In de kliniek blijft het maar erg rustig, gelukkig blijf ik wel aan het werk. In de ochtend help ik mee met het verpleegkundige werk. Vandaag heb ik 2 wonden verzorgt. Waarvan een wond een erg grote is, deze jongen heeft 2 bijna 3 jaar geleden een ongeluk gehad. Het onderbeen van deze jongen is helemaal verbrijzeld en moet hieraan geopereerd worden. Alleen elke keer als hij naar Tamale gaat is de chirurg er niet, heeft hij geen tijd of geen zin. Maar deze jongen loopt nu al 2 bijna 3 jaar rond met dit been. En als dit nog langer zo doorgaat is het mogelijk dat het niet meer te redden valt. Wij zorgen er voor dat de wond schoon blijft voor zo ver dat kan. Nadat alle patientem geholpen zijn help ik mee met de administratie waar ze erg mee achterlopen. Ik blijf dus wel goed bezig.

Deze week word er gestart met het repareren van de vloer in een van de jongens kamers. Dit word gedaan met het geld dat ik ingezameld. De vloer had ernstige waterschade en de jongens kunnen niet meer in deze kamer slapen. Ook worden alle bedden gerepareerd en worden er banken gemaakt zodat ze niet meer de hele dag op hun bedden zitten en deze niet zo snel meer kapot gaan.

Daarnaast zorg ik er voor dat alle zorgverzekeringspasjes verlengt gaan worden. Als dit niet gebeurd betekent het dat als de kinderen ziek zijn en naar de kliniek moeten dat ze de opname en medicatie zelf kunnen betalen. En dat houd dan dus in dat ze niet gaan en mogelijk lange tijd met een ziekte rond lopen.

Ook ben ik op het moment bezig mijn gastmoeder te overtuigen om de meiden die al de menstruatie hebben een hormooncapsule te laten plaatsen. Deze capsule zorgt ervoor dat de meiden niet zwanger kunnen raken wat erg belangrijk is want we hebben nu een meisje dat zwanger is op haar 16e. Het probleem is dat mijn gastmoeder er nog niet zo voor openstaat en ik haar dus echt moet gaan overtuigen. Als de verzekeringpasjes verlent zijn worden deze capsules gratis gezet. Door de pasjes te verlenen kan ik mijn gastmoeder ook wat langer de tijd geven om hier overna te denken. Laten we hopen dat ze er mee in gaat stemmen want we willen niet nog een jonge zwangere meid erbij.