Hier is mijn laatste blog van deze reis naar ghana. Wat heb ik er toch weer 4 prachtige weken opzitten.

In de laatste week hebben we veel gewerkt aan de dininghall. Zo hebben de muren een nieuw kleurtje gekregen, hebben wij van een muur een mooie fotowall gemaakt. En hebben ook de banken en tafels een nieuw kleurtje gekregen.

Afgelopen vrijdag zijn we dan echt naar Accrag gegaan om de tweeling Luke en Johneindelijk te zien. Ook al wisten we bijna zeker dat we ze deze dag zouden ontmoeten, durfde we hier niet te veel over na te denken, wat Ghana blijft natuurlijk Ghana en alles zou zo maar in eens anders kunnen lopen. We vertrokken om 7.00 uur vanuit Senya Beraku met de trotro naar Kasoa, een ritje van ong. 1,5 uur kost 3 cedi (75cent), vanuit Kasoa moesten we overstappen in een tro tro naar Accra (de hoofdstad van Ghana). Dit ritje koste 4,50 cedi waardoor wij al wisten dat het niet in de buurt zou zijn. Uiteindelijk aangekomen moesten we nog ong. 10 min met de taxi rijden voordat we aankwamen bij het huis. We wisten niet wat we konden verwachten. Onze eerste weken in Ghana hadden we het gevoel dat ze erg arm zouden leven, en vroegen we ons af of het wel slim was geweest dat de moeder ze zo had kunnen meenemen zonder dat iemad had gecheckt hoe de moeder woont, en of ze geld heeft om de kinderen een leven te bieden. In onze laatste week had Julia contact gehad met de moeder, en kon ze uit het gesprek opmaken dat ze goed zouden leven, natuurlijk weet je het dan nog steeds niet zeker, maar dat de moeder vloeiend Engels sprak was al een groot plus punt en keken we al beter tegen de situatie aan. Uiteindelijk aangekomen met de taxi stonden Luke en John met hun moeder op ons te wachten. In het begin keken ze ons aan maar wisten ze niet precies hoe ze moesten reageren. Hand in hand liepen we naar het huis van haar zus. Haar eigen huis was een niet afgebouwd huis en zag er nog wel een beetje armmoedig uit. Tijdens onze wandeling naar het huis bleef John ons maar aankijken, of hij ons ook echt herkende. Aangekomen bij het huis van haar zus keken we onze ogen uit, voor Ghanase begrippen zag dit er oogverblindend uit. We kregen een stoel aangeboden en konden lekker gaan zitten. We hadden verschillende spullen meegenomen. Julia had voorbeide een paar schoenen, ik had 2 paar shirtjes en een aantal engelse boekjes die ik van Chantal gekregen had. Chantal de boekjes zijn erg goed terecht gekomen wat ze konden er niet meer vanaf blijven, en wilde continue in de boekjes kijken. In het begin zag je echt dat ze nog wat afstand hielden maar langzamerhand kwam ook bij hun het vertrouwen terug. Luke was vorig jaar een beetje mijn baby en dat leek hij zich ook te herinneren. Hij kwam de hele tijd bij me zitten, wilde graag gedragen worden en uiteindelijk wilde hij ook niet meer dat ik hem los liet. Als ik naar het toilet moest ging die met me mee, en zelfs toen we een foto wilde hebben van Luke, John en hun moeder wilde Luke me niet los laten. Uiteindelijk is die foto ook niet zo goed gelukt want Luke was aan het huilen... Uiteindelijk na heel veel plezier en veel knuffels moesten we toch gaan. We liepen met de moeder terug naar hun eigen huis en onderweg was Luke in mijn armen inslaap gevallen en John bij Emma (John was Emma's baby vorig jaar) Het voelde voor ons maar ook voor hun weer erg vertrouwd wat het afscheid niet gemakkelijker maakte. Toen we aangekomen waren bij het huis, nam de moeder de tweeling om ze in bed te leggen. Toen ze in hun kamer waren hoorde we buiten dat ze beide aan het huilen waren, wat het voor mij niet gemakkelijker maakte om ze achter te laten. Maar wat ben ik blij dat we ze als nog gezien hebben in deze maand.

Zaterdag zijn we met alle kinderen naar het strand gegaan. Jammer genoeg zat het weer ons niet mee, het was namelijk erg bewolkt en er stond een harde wind. Toch hield het ons niet tegen om naar het strand te gaan, en namen we ook veel handdoeken en warme kleren voor de kinderen mee. Op het strand was het natuurlijk weer een groot feest, als je ziet dat de kinderen van zo iets kleins genieten maakt dat je dag helemaal goed. Ondanks de kou hebben we lekker gezwommen en hebben we er een top dag van gemaakt.

Voor de zondag hadden we muziek geregeld, in de ochtend vroegen we ons af of dit wel door zou gaan omdat het al de gehele ochtend erg hard aan het regenen was. Gelukkig hield ze dat niet tegen en kwamen ze toch met de muziek instalatie. Deze werd gemonteerd in de dininghall en zo hadden we ook meteen een feestelijke opening van de dininghall 2.0. De gehele dag werd er muziek gedraaid en konden de kinderen lekker dansen. Na de lunch hadden we voor elk kind een goodiebag gemaakt, om ze zo als nog een klein cadeautje te geven. Ook leek het Emma en mij een leuk idee om de schmink te voorschijn te halen. In het begin verliep dit vlekkenloos en waren wij mooie kunstwerken op de gezichten aan het maken maar zodra ik een pencil aan de kinderen had gegeven was dat over. Ik werd aan alle kanten onder geverfd en uiteindelijk zagen Emma en ik er het verschikkelijkste van allemaal uit. Wat hadden de kinderen hier een lol meegehad en dat is natuurlijk het belangrijkste. We hadden geregeld dat de kinderen met het diner spagetti en kip kregen en wat het leukste was van alles dat we onze laatste avond lekker met ze me konden eten. Na het eten ging het feest nog een tijdje door en uiteindelijk waren we allemaal dood op en zijn we lekker gaan slapen.

Maandag was het dan zo ver, de dag dat wij weer naar huis vertrokken.... In de ochtend waren we al vroeg opgestaan om gedag te zeggen tegen Ema, Rita en Gloria. Dit zijn de kinderen van het weeshuis die de school in het weeshuis hebben afgerond en nu op een andere school zitten. We zouden ze dan ook voor dat we gingen niet meer zien. Gelukkig kon ik mijn tranen nog inhouden, maar toen ik van Ema een brief kreeg had ik daar toch erg veel moeite mee. Vanaf het moment dat hij op zn. fiets weg reed kon ik het ook niet meer inhouden (de brief heb ik thuis ook pas fatsoenlijk kunnen lezen zonder dat de tranen over mijn wangen rolde). Toen de kinderen naar school gingen zijn wij onze koffers gaan pakken en hebben we voor het laatst een ijskoude douche gepakt in het weeshuis. Na de lunch hadden we alles klaar gezet, dat we bij de kinderen konde blijven tot dat de taxi ons op kwam halen. Ik had nog 1,5 uur lekker met ze gespeeld en geknuffeld en toen was het zo ver. De taxi was er om ons op te halen, zodra ik die man het terrein op zag lopen kon ik mijn tranen niet meer bedwingen (jankbal dat ik altijd ben) Ook zie je dat de kinderen dit op hun eigen manier verwerken door bijvoorbeeld ergens anders te gaan zitten, of ergens anders te gaan spelen. Ook een aantal vinden het juist heel fijn om je hand nog vast te houden en je een dikke knuffel te geven. Voor de taxichauffeur duurde het eigenlijk iets te lang want we namen echt onze tijd om afscheid te nemen. Met de koffers bij de taxi aangekomen moest ook dan ook echt afscheid nemen van Julia die de volgende dag pas zou vertrekken. Ook hier had ik natuurlijk weer erg veel moeite mee en alle tranen die ik de laatste week had opgespaard kwamen er allemaal uit. Eenmaal in de taxi bleven de tranen maar over mijn wangen rollen ook al wist ik dat dit waarschijnlijk niet de laatste keer zou zijn dat ik de kinderen en Julia zou zien. Gelukkig hoefde ik deze keer niet alleen op het vliegveld te zitten want Emma haar vliegtuig vertrok 5 min later dan de mijne. En Tesse die ik 3 weken geleden opgehaald had van het vliegtuig en naar het noorde is geweest had precies de zelfde terug vlucht. Uiteindelijk ook afscheid van Emma moeten nemen, maar een bezoekje Zweden staat zeker op de planning.

Voordat ik aan deze reis begon had ik het gevoel dat ik nog een keer terug moest om dit hoofdstuk voor me zelf te kunnen afsluiten. Nou dit is dus zeker niet gelukt, want ik heb juist meer het gevoel gekregen dat dit hoofdstuk nog geen einde heeft. Sowieso kan ik de kinderen nog helemaal niet missen, maar ook na deze reis ben ik er weer achter gekomen hoe mooi het land is en de cultuur waarin de mensen leven.

Liefs Marly