Laatste dagen in Ghana

Vorige week vrijdag kwamen we tegen de avond aan in Koforidua, het had daar al lekker geregend dus het begon af te koelen. 's nachts was het weer heerlijk en hadden we dus beide goed geslapen. Na het ontbijt hadden we besloten om meteen naar de watervallen te gaan omdat ze in de middag regen voorspelde. Vanuit het hotel werden we met de taxi naar het tro-tro station gebracht, we hadden nog gevraagd welk bedrag hij vroeg naar de watervallen hij vroeg er 100 cedi voor (25 euro), dus kozen we er toch maar voor om met een tro-tro te gaan. Eenmaal op het tro-tro station aangekomen wilde een share-taxi ons brengen voor 16 cedi, groot verschil dus al. Eenmaal aangekomen bij de Boti-falls werd ons verteld dat de waterval droog stond, omdat het droogte seizoen was. Natuurlijk dat overkomt ons weer. Wij hadden wel verwacht dat de waterval minder mooi zou zijn dan tijdens het regenseizoen, maar dat het helemaal droog zou staan hadden we niet verwacht. Toch konden we een wandeling maken naar een grot waar de overgrootouders vroeger leefde en een grote rots. Dit was een super mooie maar lange wandeling, wel zou het nog mooier geweest zijn als er water zou stromen. Nadat we de wandeling gemaakt hadden konden we naar het uiteinde van de waterval, hier zou je kunnen zwemmen. Natuurlijk was dat ook niet mogelijk want het water stond al tijden stil waardoor er een groene waas over het water heen lag. We zijn toen op zoek gegaan naar een hotel met zwembad want het was zo heet dat we toch echt wilde afkoelen. Uiteindelijk hebben we heerlijk gezwommen in een luxe hotel, waar we 's avonds ook heerlijk gedineerd hebben.

Op zondag zijn we vroeg in de ochtend vertrokken om richting mums care te gaan. Het kindertehuis waar ik afgelopen juli ben geweest. We wilde nu we toch in Ghana waren graag bij de kinderen langs. We hadden al snel een tro-tro die ons naar west-hill kon brengen, hier moest ik namelijk nog pinnen voordat we richting mums care gingen. Zo waren we hier al tegen de lunch en hebben we er lekker gegeten. Rond 14.00 uur kwamen we aan bij mums care, het was aan het regenen dus ging we naar het balkon om daar even te wachten tot de regen voorbij was. De kinderen die buiten liepen keken omhoog en begonnen meteen te zwaaien en mijn naam te roepen, toen kwam de rest ook naar buiten en waren ze allemaal aan het zwaaien. Toen ik beneden kwam waren ze allemaal zo blij en werd ik omhelst door de kinderen. We hebben toen een heerlijke middag gehad met alle kinderen. Maandag was het natuurlijk gewoon weer een doordeweekse dag en hadden we onze normale klusjes, zo stonden we om 6.00 uur op om de kinderen te douchen, daarna het ontbijt te serveren, de afwas te doen en daarna de kleren te wassen. Sinds dit schooljaar wonen 3 kinderen (Ema, Rita en Gloria) bij de directrice van de school, die woont namelijk in het dorp langs de school waar deze kinderen les krijgen. Zo hoeven ze niet elke ochtend ver te lopen en hebben ze de rust die ze nodig hebben voor hun studie. Nadat de school klaar was zijn we met 2 kinderen uit het kinderhuis naar Ema, Rita en Gloria gegaan om ze te groeten, ze vonden het super leuk dat we hun kwamen bezoeken. In de avond hebben we weer heerlijk met de kinderen gespeeld en geknuffeld. Dinsdag begon de dag weer van voor af aan, maar zijn we na de afwas naar het strand gegaan om hier nog even te genieten van de zon. Ook hebben we hier een heerlijke lunch gehad, rond 14.00 uur zijn we terug gegaan naar het weeshuis zodat we toch bij de kinderen konden zijn zodra ze uit school waren. Woensdag was het natuurlijk de dag dat we gingen vertrekken, en de kinderen waren hier totaal niet blij mee ze hadden het wel leuk gevonden als we nog langer zouden blijven. Wel begrepen ze dat we alleen op bezoek kwamen en begrepen ze waarom ik naar het noorden was gegaan deze keer. Het afscheid was deze keer gelukkig niet moeilijk omdat ik maar een korte tijd geweest was. Mums care heeft zo veel vrijwilligers dat ik me wel wat nutteloos begin te voelen, er word zo veel geld in het project gepompt waardoor het iets te westers word. En omdat ik weet hoe het in Nabari gaat, is het ooit wel moeilijk om te zien dat er zoveel geld en zo veel vrijwilligers naar één project gestuurd worden. Dat wil niet zeggen dat ik niet van de kinderen houd en ze wel graag wil zien. Om 14.00 uur zouden we worden opgehaald door een taxi die ons naar het vliegveld zou brengen, die kwam uiteindelijk om 14.45 uur. Twee uur later waren we op het vliegveld, we konden al snel onze koffers inchecken en daarna lekker wat eten. Om 22.10 zou onze vlucht vertrekken maar die had vertraging vanwege passagiers die te laat waren, uiteindelijk vertrokken we een half uur later. Het enigste probleem dat we hadden was onze overstap van een uur in Amsterdam. Gelukkig had het vliegtuig de tijd ingehaald en hadden we alsnog een uur om over te stappen. Na een hele hoop gehol kwamen we op tijd aan bij de gate, de reis van Amsterdam naar Brussel was de ergste die we ooit gehad hadden, er was zo veel turbulentie tijdens het opstijgen en dalen (dit vanwege het slechte weer), gelukkig was wel alles goed gegaan. Om 7.30 uur waren we geland in Brussel en stonden ons pap, Rick, Coen en Noël ons op te wachten. Eenmaal thuis hebben we beide een heerlijk warm bad genomen en waren we naar 5 weken eindelijk weer helemaal schoon.

Hieronder zou ik nog even vermelden wat we allemaal precies gedaan hebben met het ingezamelde geld. We hebben verf gekocht voor de kamers. We hebben voor 10 kinderen een levercheck betaald, hieruit blijkt dat de uitslagen van de test wel aan het verbeteren zijn. Nu worden de uitslagen naar een arts in Accra gestuurd die er naar gaat kijken en bepalen of er nog behandeling moet gaan plaats vinden. We zijn met monira (een albino meisje) naar de oogkliniek geweest, omdat ze albino is zijn haar ogen erg kwetsbaar en tijdens leesmomenten merkte we dat ze erg slecht zag. Eenmaal in de oogkliniek aangekomen was dit ook het geval. De maandag dat wij vertrokken in Wulugu moest ze met Memuna (gastmoeder) terug naar de kliniek om een gespecialiseerde arts er naar te laten kijken. Die heeft nu bepaald dat ze een bril gaat krijgen en als het goed is krijgt ze die over een week. De bril is betaald vanuit de stichting hzs-afrika. We hebben een nieuwe poort laten maken, de oude was van hout en was eigenlijk vorig jaar al niet meer goed. De poort werd elke keer weer opnieuw gemaakt maar nu was het klaar met het repareren. De nieuwe poort is gemaakt van staal en kan hopelijk nog erg lang mee. Voor klas 5 van de nieuwe basisschool die hzs-afrika heeft laten bouwen hebben we lesboeken gekocht. Ze hadden hier nog geen materiaal voor dus hebben ze het tijdelijk gedaan zonder boeken. Nu kan er gestart worden met goede lesboeken. Ook is er in het nieuwe gebouw gewerkt aan de office, in de office hebben we boekenplanken laten maken zodat de boeken gesorteerd kunnen. En de office is extra beveiligd zodat de kostbaren boeken die daar liggen niet gemakkelijk weggehaald kunnen worden.

Iedereen super bedankt voor het lezen van onze blog en de leuke reacties.

Liefs, Alda en Marly

Afscheid Nabari + begin terugreis

Afgelopen zaterdag was dan onze laatste dag met de lieve kindertjes. We hadden besloten om met alle 46 kinderen te gaan zwemmen om de dag van hun leven te hebben. Samen met Ilse en Nina waren we dan ook met genoeg mensen om een oogje in het zeil te houden. 's ochtends stonden de buschauffeurs op het juiste tijdstip op de stoep en reden we richting nabari. Eenmaal in nabari aangekomen zag ik de kinderen in de verte al juichen dat we er waren. Iedereen stond al klaar om te vertrekken en waren allemaal super blij. Ook hadden ze de kleren aan die wij gegeven hadden, zelfs een aantal grote meiden hadden de hollandshirtjes aan, lekker strak, daar houden ze van. Na 2 uur gereden te hebben kwamen we eindelijk bij het zwembad in Tamale aan. De kinderen kregen wat uitleg en daarna konden ze lekker gaan zwemmen. En wat hebben ze zich uitgeleeft na 1,5 uur zwemmen was iedereen doodop en zijn ze met zn alle een dutje gaan doen. Wat wel weer typisch ghana was, was dat we 2 uur hebben gewacht op onze lunch. Gelukkig konden de kinderen ondertussen nog lekker zwemmen. Om 4 uur reden we terug richting Nabari en daar kwamen we mooi voor het donker aan. Natuurlijk nog even met z'n allen op de foto en daarna was het tijd om afscheid te nemen. En ja daar ben ik zo als altijd een ramp in. Ik was niet de enigste want ook een aantal oudere meiden hadden het zwaar. Laat ons mam nou niet tegen huilende mensen te kunnen, daar stonden we dus met z'n alle hahaha. De kinderen liepen met ons mee naar de auto om ons uit te zwaaien. Wat hebben we een mooi afscheid gehad. Zondag hebben we ons nog eenmaal in onze zondagse kleding gehesen om naar de kerk te gaan. De rest van de dag hebben we onze spullen in gepakt. Voor de avond hadden we wat drinken gekocht en zaten we met heel de familie plus nina en ilse lekker te genieten van ons afscheids drankje. De familie had een mooie en lieve brief geschreven en daarna hebben we genoten van veel muziek en spelletjes.Maandagochtend hebben we afscheid genomen van iedereen en nog wat cadeautjes uitgedeeld en toen we buiten kwamen kwam er al een bus aangereden, dit hadden we nog nooit meegemaakt zo snel, en wat voor 1, met fijne stoelen en airco haha. In tamale hebben we een kaartje gekocht voor de rit naar het molepark en de bus zou vertrekken om half 2. Nou dit is kwart over 5 geworden want er was iets mis met de bus. Er zaten ook 3 duitse meisjes die ook naar mole gingen. We kwamen dus in het donker aan. De volgende dag gingen we om 7.00 de loopsafari doen samen met de duitse meiden, ze zeiden al dat er een olifant bij de ingang stond en we zagen hem vrijwel meteen. We konden er ook dichtbij komen volgens de gids want hij was vriendelijk en was toeristen gewend. Op ong 10 meter afstand konden we bij hem komen en wat zijn ze dan groot!!! Even verderop waren er 3 wat jongere olifanten het bos aan het slopen en we moesten afstand bewaren want die jonkies zijn nog geen mensen gewend. Na een tijdje hebben we er nog 1 gezien bij het meer en je kon merken dat hij ons gezelschap niet op prijs stelde dus zijn we gegaan maar hij kwam ons achterna. Op de terug weg waren er nog 2 olifanten te zien bij het water. Toen we eenmaal bij het hotel aangekomen waren was er een olifant wel heel dicht in de buurt van het complex gekomen. Dit is allemaal mogelijk omdat niets is afgeschermd voor de dieren. Ze worden alleen terug gejaagd als ze in omliggende dorpen zijn. Na het ontbijt hebben we een kanotocht gehad en een bezoekje gebracht aan een vrouw in het dorp die cacaoboter maakt. 's middags hebben we gezwommen en daarna een jeepasafari gedaan en weer olifanten van dichtbij gezien, ook een olifant met kind die de weg overstak. Ook hebben we apen, antilopen en poemba met jonkies gezien, al met al een geslaagde dag. We vertrokken de dag erna op tijd naar tamale om vervolgens de bus te nemen naar hand in hand (een community voor gehandicapten) Deze bus vertrok ook op tijd dus dachten wij dat gaat goed komen, totdat we bij de brug aankwamen, daar mochten we niet over want er waren werkzaamheden, elke dag vanaf half 2 tot de volgende dag 6 uur. En dit was elke dag dus die buschauffeur had dit moeten weten, maar toch hadden ze kaartjes verkocht. Hier maakte de plaatselijke bevolking naruurlijk gebruik van en ze brachten ons op de brommer, met de koffers, over het voetpad naar de andere kant. Ja en dan zit er niets anders op dan een taxi pakken, dus we kwamen weer in het donker aan (het wordt geadviseerd om niet in het donker te reizen, maar we hebben tot nu toe nog niets spannends meegemaakt). Aangekomen bij hand in hand kregen we nog ons diner en zijn we daarna heerlijk in slaap gevallen. De volgende ochtrnd kregen we na het ontbijt bij hand in hand een rondleiding, de oudere bewoners werken in de weverij of ze maken kralen en een enkeling helpt mee de tassen te naaien. Dit wordt allemaal verkocht in de shop. De andere bewoners doen aktiviteiten, elk half uur iets anders. Ze werken hier met zo veel structuur dat je kunt zien dat een nederlander dit opgericht heeft. Echt wat een geweldig project is dit. Ik verwacht dan ook dat dit mijn volgende project in ghana gaat zijn.
Vanochtend zijn we vertrokken richting koforidua. We hadden vanochtend om 9 uur al de taxi. Nu zijn we nog steeds onderweg naar de eind bestemming het is echt een hele lange weg met veel opstoppingen. Je ziet echt zo goed het verschil tussen het noorden en het zuiden. Alles om ons heen word groener, de welvaart in het zuiden is stukken beter en de mensen zijn meer ongeduldiger. Nu weet ik ook weer waarom ik de cultuur in het noorden zo veel prettiger vind dan het zuiden. Ook het weer is aan het veranderen in het zuiden breek namelijk bijna het regenseizoen aan, hierdoor is het overdag echt super benauwd. Op het moment ziet de lucht eruit of er elk moment een hevige regenbui kan aankomen. Hopelijk blijft het droog en kunnen we morgen naar de watervallen.

Liefs,
Alda & Marly

Laatste weken in Nabari

Maandag zijn we met 8 kinderen naar het laboratorium gegaan om de lever van de kinderen te laten checken. We zouden om 9 uur vertrekken maar toen bleek dat de olie eerst nog ververst moest worden. Daarna zouden de kinderen opgehaald gaan worden in Nabari en dan zouden wij op de weg naar wale wale opgepikt worden in Wulugu. Nou dit duurde echt een eeuwigheid, en begrepen niet waarom. Later bleek dat de kinderen niet eerder van school weg mochten. Eenmaal allemaal aangekomen in Wulugu vertrokken we samen naar walewale, nou we waren nog geen 5 min onderweg of de motorking was kapot. Uiteindelijk is er een nieuwe gekomen en zijn we veilig in wale wale aangekomen. De bloedafname was voor elk kind weer een hele belevenis. Na de afname hebben we nog met zn alle samen wat gegeten en daarna terug gegaan naar wulugu. Nou toen begon het ik werd ziek, jammer genoeg was ik niet beter op dinsdag en vierde ik mijn verjaardag in mijn bed. Mama was met wat leuke dingetjes naar het kindertehuis en had fruit uitgedeeld voor mijn verjaardag. 'S avonds voelde ik me al wat beter dus hebben we mijn verjaardag toch nog kunnen vieren met de familie, Nina en Ilse. Woensdag voelde ik me weer goed dus hadden besloten om ons weekendje naar Wechiau door te laten gaan. Samen met Nina en Ilse vertrokken we om 7 uur s ochtends hier in Wulugu. Als snel waren we in Tamale waarna we een bus zouden pakken naar het plaatsje Wa. We hebben 3 uur gewacht tot de bus eindelijk vol zat en vertrokken uiteindelijk om 13.00 uur vanuit Tamale. We kwamen uiteindelijk nog voor het donker in Wa aan waar we lekker wat hebben gegeten. Toen wilde wij nog naar wechiau het plaatsje van onze eindbestemming. Iedereen raden ons af om nog te gaan want het was een lange slechte weg. Maar ja wij zijn nederlanders en hebben een eigenwil dus ze moesten toch een taxi voor ons regelen. Gelukkig was er iemand zo gek om ons nog te brengen. Eenmaal onderweg snapte we waarom ze ons liever in Wa wilde houden, want de weg was echt vreselijk en de auto was al een aantal keer kapot gegaan. Uiteindelijk kwamen we om 23.00 uur aan in Wechiau maar we bleken nog niet op de eindbestemming te zijn. We belde de eigenaar van het hotel en hij bood een hotel aan in het dorpje we konden het namelijk niet maken om de taxi chauffeur nog een heel stuk verder te laten rijden. De dag erna hebben we eten en water gekocht omdat er niets te krijgen was waar we gingen overnachten en we hadden ons ontbijt op straat gekocht, daarna werden we met de motorking naar het dorpje gebracht waar we die nacht zouden overnachten. Onze eerste excursie was de lokale bevolking bezoeken. Hierbij werd er veel uitgelegt over lokale medicatie en genezing. Jammer genoeg heb ik hier niet veel van opgepikt omdat ik me opnieuw ziek voelde. 's middags voelde ik me gelukkig stukken beter want we gingen in een kanoe op zoek naar de Nijlpaarden. We hebben er in totaal 7 gezien, maar dan wel alleen in het water. Ze blijken namelijk alleen in de avond uit het water te komen. 's avonds hebben mama en de meiden heerlijk gekookt maar ook daar kon ik niet van genieten en lag ik weer op bed. De dag erop ben ik op bed blijven liggen en heeft de rest een vogelsafari gehad. Ik bleek niet heel veel gemist te hebben gelukkig. Na de vogelsafari is de rest nog op bezoek geweest bij een vrouw met Lobi lippen (houten pluggen door een gat in de bovenlip) en daarna was het weer tijd om te vertrekken en kwamen we 's avonds pas weer aan in wulugu. Op zaterdag hebben we voor de kinderen pannekoeken gebakken omdat ik dit niet kon doen voor mijn verjaardag. De kinderen en de familie vonden het heerlijk. Op zondag is mama verder gaan schilderen en ik bleef maar een dag thuis omdat ik maar niet beter werd. In de avond toch maar besloten om een malaria test te doen en die was gelukkig negatief. Het zou dan toch wel een hevige buikgriep geweest zijn.

Vorige week zijn we ook nog op bezoek geweest in het weeshuis waar nina en ilse werken, we gingen met de motorking en het was een vreselijke weg, niet zo fijn voor onze ruggen. Het was leuk om een keer te zien, ze leven in kleine lemen hutjes en zijn met hun water gaan halen in de rivier. Dinsdag zijn we met monira (een albino meisje) naar de oogkliniek gegaan. Dit omdat we het idee hadden dat ze echt steeds minder zicht begon te krijgen. Dit bleek ook zo te zijn. Bii de oogtest zag ze alleen de grootste letter en daarna ging alles fout. Uiteindelijk gaf de verpleegkundige aan dat ze volgende week maandag terug moet komen zodat de specialist haar kan zien. Maar hij verwacht dat ze uit eindelijk toch naar een grotere stad moet in het zuiden waar ze betere spullen hebben. Nadat we in de kliniek waren geweest hadden we besloten om lekker uit eten te gaan. Hierbij kon monira zelf kiezen wat graag wilde eten. Dit maakte haar erg verlegen, maar het leek wel of ze er van genoot.
De rest van de week zijn we in de ochtend bezig geweest met het afmaken van de slaapkamers en 's middags veel met de kinderen activiteiten ondernemen. Vooral voetballen en loombandjes zijn erg populair gisteren hebben we onze laatste fietstocht naar Nabari gehad, jammer genoeg was de terugweg een regelrechte ramp want we hadden een sterke wind tegen. Vandaag is onze laatste dag met de kinderen en vieren we onze goodbye party in het zwembad in tamale. Dit was nog een heel geregel voordat het allemaal rond was. Ik ben erg benieuwd naar vandaag, maar we gaan zeker genieten van de laatste dag met de kinderen.
Liefs Alda & Marly

Nabari Child Care Home

We zijn vorige week vrijdagmiddag voor de eerste keer naar de kinderen in nabari gegaan. Ik ging bij memuna op de motor maar voor ons mam moest nog iets geregeld worden. Een broer van memuna (isaac) had wel tijd maar moest eerst eten dus wij zijn vast gegaan. Het was leuk om de kinderen weer te zien, toen ik aan kwam rijden riepen ze al vanuit de verte Marly. Toen mama ook was gearriveerd, hebben we samen met de kinderen gezongen en gedanst. Nadat we een tijdje bij de kinderen waren geweest vertrokken we weer richting wulugu onderweg ging de motor waar ons mam op zat kapot dus moest hij gemaakt worden maar dat lukte niet dus hij deed de motorkap open en blies ergens in daarna deed de motor het weer haha. Zaterdag zijn we met 2 andere vrijwilligers (nina en ilse) naar bolgatanga gegaan. Met de trotro was een beetje moeilijk want ze zaten steeds vol dus zijn we maar gaan liften (ons mam had dit in haar hele leven nog nooit gedaan). In bolga zijn we naar een zwembad gegaan, nou dat was zo luxe ongelooflijk dat dat in ghana is. Daarna nog verf gekocht en toen met 7 emmers in de trotro dit moest dus bij alle andere spullen en hij zat al helemaal vol, maar wat touw doet wonderen en we kwamen heelhuids thuis. Zondag gingen we mee naar de kerk met de familie, die begon om 10.00 uur maar niet iedereen was klaar dus gingen we om half 11. Dit is hier geen probleem, ghanatime noemen ze dat hier. Het begon met zingen en dansen, er zaten zelfs muzikanten. Toen kwam de chief aan het woord en hij vertelde over de nieuwe kerk die ze gaan bouwen want daar is natuurlijk geld voor nodig, dus of degene die 100 cedi (ong 25 euro) wilde geven even naar voren wilde komen. Hij maar praten en praten tot er idd een aantal mensen naar voren kwamen en zo ging hij naar 50, 20 totdat hij bij 1 cedi kwam, nou dat duurde minstens een half uur. Uiteindelijk hebben we langer dan 2 uur in de kerk gezeten. 's middags zijn we met nina en ilse naar een kindertehuis gegaan waar anne werkt ( ook een vrijwilliger) alleen daar waren er bijna geen kinderen, sommige waren bij familie en anderen waren op straat.

Maandagmorgen wilden we naar de kinderen maar je raad het al , de fietsen waren niet klaar (hier hadden we donderdag al om gevraagd) we konden met isaac op de motor maar dan kon de verf niet mee en dat wilden we niet dus werd er een motor met bakfiets geregeld. We hebben toen een kamer getext en 's middags met de kinderen gespeeld. Ook was de chief van nabari kennis komen maken, een hele aardige, intelligente man die al veel van de wereld gezien heeft en naar nabari terug gekomen is en toen de oude chief gestorven was is hij gekozen. We zouden rond 4 uur opgehaald worden maar om kwart voor vijf was er nog niemand, dus gebeld en ze waren ons vergeten, dus snel iemand opgetrommeld uit nabari. En die stond binnen 10 min al weer op de stoep. Dinsdag zijn we voor het eerst met de fiets naar nabari gegaan, we hebben er toen ong 45 min over gedaan. Het viel ons mam niet tegen en we zijn blij dat we niet meer zo afhankelijk zijn van anderen. Verder zijn wij deze week veel bezig geweest met het schilderen van de slaapkamers. De huismoeder die er in het kindertehuis zit helpt goed mee, echt een schat van een vrouw. Vorig jaar was ze niet aanwezig omdat ze voor lange tijd ziek was, toen heeft haar dochter het tijdelijk overgenomen. Nu is ze weer fit en kan ze weer voor de kinderen. zorgen. Deze week word er al een nieuwe poort gemaakt voor in het kindertehuis, dit had memuna aan mij gevraagt omdat de poort nu al zo vaak gerepareerd is maar hij continu stuk blijft gaan. Je kunt het ook eigenlijk geen poort meer noemen. Morgen gaan we met 10 kinderen die besmet zijn met hepatitis B naar het ziekenhuis om de lever opnieuw te laten checken. Hopelijk zien we een goede vooruitgang.

Nu zitten we lekker in een restaurant te wachten op onze frietjes.

Liefs Alda en Marly

Ghana here we are again

Na een lange reis zijn we dan eindelijk aangekomen in Accra. In het vliegtuig gaven ze al aan dat het 27 graden zou zijn (om 8 uur in de avond) eenmaal uitgestapt kregen we ook zo'n warme gloed over ons heen. Bij de douane was er al iemand gezellig muziek aan het maken wat de stemming er al lekker in bracht. Onze eerste 2 koffers waren er al super snel daarna hebben we wel zeker 3 kwartier gewacht op de rest van de koffers, maar we zijn weer in ghana dus ons geduld word weer op de proef gesteld. We hadden al vrij snel een goede taxi en werden naar het hotel gebracht, een jongen die werkt bij het hotel vroeg aan mij of ik hier al eerder was geweest want hij herkende mij, ongeloofelijk dat ze zich dat nog kunnen herinneren van een half jaar geleden. In onze slaapkamer hing een enorme stank, na het uitzetten van de airco werd dit gelukkig minder. Afgelopen nacht heb ik weer heerlijk geslapen, maar mama daarin tegen heeft een vreselijk nacht gehad. Blijkbaar heb ik weer zo liggen dromen dat ik ons mam wel 2 keer wakker gescheeuwt heb. Donderdag ochtend stonden we om 5.30 uur op om ons klaar te maken voor de volgende rit. Eenmaal op het vliegveld aangekomen blijken er 2 vertrekhallen te zijn inplaats van een. Vanaf deze vertrekhal vertrekt de ghanees bevolking op de binnenlandse vluchten. Bij de bali konden we ons melden om in te checken. Achter de bali stonden wel 20 man en iedereen had z'n eigen taak. Al het papierwerk werd bijgehouden in mappen. Na heel wat onduidelijkheid hebben we uiteindelijk toch alles ingecheckt. Na een half uur werden we aangesproken of degene van de backpack even wilde meelopen. We liepen naar een tafel waar verschillende tassen gecontroleerd werden. Ik moest ook mijn backpack open doen zodat hij het allemaal kon controleren. Uiteindelijk bleek het mijn wereldstekker te zijn die ze op de camera gezien hebben. Na een aantal keren al gevraagd te hebben mochten we eindelijk naar de gate, en werden we naar een heel klein vliegtuig gebracht. Tijdens de vlucht waren we erg verbaast want we kregen eten en drinken. Het leuke was dat mijn voorgerecht van afgelopen zaterdag de maaltijd was. Nu moet ik wel zeggen mijn eigen meat pie smaakte toch echt het beste. Aangekomen in Tamale stond Paul ons al vanaf 7.00 uur in de morgen op te wachten, het was 10.30 uur toen wij geland waren. Hij gaf aan dat hij anders te laat zou zijn want er rijden maar een aantal bussen naar het vliegveld, en als hij die gepakt had dat wij dan zouden zeggen dat het weer ghana time was. De reis vanuit het vliegveld naar wulugu duurde ong 1,5 uur met de taxi. Ons mam zag al meteen het grote verschil met het zuiden. Dorpen bestaan grotendeels uit lemenhuisjes en de omgeving is een stuk droger en verdord. Eenmaal aangekomen in wulugu werden we al opgewacht door een aantal van de familie, de rest waren naar het werk of kregen nog les op school. In de middag zijn we nog even langs gegaan bij Nina en Ilse, twee vrijwilligers die ook in het dorpje wonen maar op een ander project zitten. Ze zijn bezig met bouwen van een nieuw kindertehuis en het ziet er echt heel mooit uit. Daarna hebben we onze kamer ingericht zo ver dat kan. Na heel wat gestuntel hing ook onze klamboe en konden we daarna lekker genieten van het warmen weer. In de avond hebben we nog even gezellig met de familie gezeten waarna we optijd zijn gaan slapen want we konden onze ogen niet meer open houden. Vanmiddag gaan we voor de eerste keer naar de kinderen, vandaag worden we nog gebracht op de brommer (hoe we dat gaan doen met 2 man is nog even een raadsel) maar als het goed is kunnen we volgende week op de fietsen zodat we zelf kunnen bepalen wanneer we naar nabari gaan en wanneer we terug komen. En nu gaan we lekker genieten van de rust en het warme weer.

Liefs,

Alda & Marly

Bye bye lovely Ghana

Hier is mijn laatste blog van deze reis naar ghana. Wat heb ik er toch weer 4 prachtige weken opzitten.

In de laatste week hebben we veel gewerkt aan de dininghall. Zo hebben de muren een nieuw kleurtje gekregen, hebben wij van een muur een mooie fotowall gemaakt. En hebben ook de banken en tafels een nieuw kleurtje gekregen.

Afgelopen vrijdag zijn we dan echt naar Accrag gegaan om de tweeling Luke en Johneindelijk te zien. Ook al wisten we bijna zeker dat we ze deze dag zouden ontmoeten, durfde we hier niet te veel over na te denken, wat Ghana blijft natuurlijk Ghana en alles zou zo maar in eens anders kunnen lopen. We vertrokken om 7.00 uur vanuit Senya Beraku met de trotro naar Kasoa, een ritje van ong. 1,5 uur kost 3 cedi (75cent), vanuit Kasoa moesten we overstappen in een tro tro naar Accra (de hoofdstad van Ghana). Dit ritje koste 4,50 cedi waardoor wij al wisten dat het niet in de buurt zou zijn. Uiteindelijk aangekomen moesten we nog ong. 10 min met de taxi rijden voordat we aankwamen bij het huis. We wisten niet wat we konden verwachten. Onze eerste weken in Ghana hadden we het gevoel dat ze erg arm zouden leven, en vroegen we ons af of het wel slim was geweest dat de moeder ze zo had kunnen meenemen zonder dat iemad had gecheckt hoe de moeder woont, en of ze geld heeft om de kinderen een leven te bieden. In onze laatste week had Julia contact gehad met de moeder, en kon ze uit het gesprek opmaken dat ze goed zouden leven, natuurlijk weet je het dan nog steeds niet zeker, maar dat de moeder vloeiend Engels sprak was al een groot plus punt en keken we al beter tegen de situatie aan. Uiteindelijk aangekomen met de taxi stonden Luke en John met hun moeder op ons te wachten. In het begin keken ze ons aan maar wisten ze niet precies hoe ze moesten reageren. Hand in hand liepen we naar het huis van haar zus. Haar eigen huis was een niet afgebouwd huis en zag er nog wel een beetje armmoedig uit. Tijdens onze wandeling naar het huis bleef John ons maar aankijken, of hij ons ook echt herkende. Aangekomen bij het huis van haar zus keken we onze ogen uit, voor Ghanase begrippen zag dit er oogverblindend uit. We kregen een stoel aangeboden en konden lekker gaan zitten. We hadden verschillende spullen meegenomen. Julia had voorbeide een paar schoenen, ik had 2 paar shirtjes en een aantal engelse boekjes die ik van Chantal gekregen had. Chantal de boekjes zijn erg goed terecht gekomen wat ze konden er niet meer vanaf blijven, en wilde continue in de boekjes kijken. In het begin zag je echt dat ze nog wat afstand hielden maar langzamerhand kwam ook bij hun het vertrouwen terug. Luke was vorig jaar een beetje mijn baby en dat leek hij zich ook te herinneren. Hij kwam de hele tijd bij me zitten, wilde graag gedragen worden en uiteindelijk wilde hij ook niet meer dat ik hem los liet. Als ik naar het toilet moest ging die met me mee, en zelfs toen we een foto wilde hebben van Luke, John en hun moeder wilde Luke me niet los laten. Uiteindelijk is die foto ook niet zo goed gelukt want Luke was aan het huilen... Uiteindelijk na heel veel plezier en veel knuffels moesten we toch gaan. We liepen met de moeder terug naar hun eigen huis en onderweg was Luke in mijn armen inslaap gevallen en John bij Emma (John was Emma's baby vorig jaar) Het voelde voor ons maar ook voor hun weer erg vertrouwd wat het afscheid niet gemakkelijker maakte. Toen we aangekomen waren bij het huis, nam de moeder de tweeling om ze in bed te leggen. Toen ze in hun kamer waren hoorde we buiten dat ze beide aan het huilen waren, wat het voor mij niet gemakkelijker maakte om ze achter te laten. Maar wat ben ik blij dat we ze als nog gezien hebben in deze maand.

Zaterdag zijn we met alle kinderen naar het strand gegaan. Jammer genoeg zat het weer ons niet mee, het was namelijk erg bewolkt en er stond een harde wind. Toch hield het ons niet tegen om naar het strand te gaan, en namen we ook veel handdoeken en warme kleren voor de kinderen mee. Op het strand was het natuurlijk weer een groot feest, als je ziet dat de kinderen van zo iets kleins genieten maakt dat je dag helemaal goed. Ondanks de kou hebben we lekker gezwommen en hebben we er een top dag van gemaakt.

Voor de zondag hadden we muziek geregeld, in de ochtend vroegen we ons af of dit wel door zou gaan omdat het al de gehele ochtend erg hard aan het regenen was. Gelukkig hield ze dat niet tegen en kwamen ze toch met de muziek instalatie. Deze werd gemonteerd in de dininghall en zo hadden we ook meteen een feestelijke opening van de dininghall 2.0. De gehele dag werd er muziek gedraaid en konden de kinderen lekker dansen. Na de lunch hadden we voor elk kind een goodiebag gemaakt, om ze zo als nog een klein cadeautje te geven. Ook leek het Emma en mij een leuk idee om de schmink te voorschijn te halen. In het begin verliep dit vlekkenloos en waren wij mooie kunstwerken op de gezichten aan het maken maar zodra ik een pencil aan de kinderen had gegeven was dat over. Ik werd aan alle kanten onder geverfd en uiteindelijk zagen Emma en ik er het verschikkelijkste van allemaal uit. Wat hadden de kinderen hier een lol meegehad en dat is natuurlijk het belangrijkste. We hadden geregeld dat de kinderen met het diner spagetti en kip kregen en wat het leukste was van alles dat we onze laatste avond lekker met ze me konden eten. Na het eten ging het feest nog een tijdje door en uiteindelijk waren we allemaal dood op en zijn we lekker gaan slapen.

Maandag was het dan zo ver, de dag dat wij weer naar huis vertrokken.... In de ochtend waren we al vroeg opgestaan om gedag te zeggen tegen Ema, Rita en Gloria. Dit zijn de kinderen van het weeshuis die de school in het weeshuis hebben afgerond en nu op een andere school zitten. We zouden ze dan ook voor dat we gingen niet meer zien. Gelukkig kon ik mijn tranen nog inhouden, maar toen ik van Ema een brief kreeg had ik daar toch erg veel moeite mee. Vanaf het moment dat hij op zn. fiets weg reed kon ik het ook niet meer inhouden (de brief heb ik thuis ook pas fatsoenlijk kunnen lezen zonder dat de tranen over mijn wangen rolde). Toen de kinderen naar school gingen zijn wij onze koffers gaan pakken en hebben we voor het laatst een ijskoude douche gepakt in het weeshuis. Na de lunch hadden we alles klaar gezet, dat we bij de kinderen konde blijven tot dat de taxi ons op kwam halen. Ik had nog 1,5 uur lekker met ze gespeeld en geknuffeld en toen was het zo ver. De taxi was er om ons op te halen, zodra ik die man het terrein op zag lopen kon ik mijn tranen niet meer bedwingen (jankbal dat ik altijd ben) Ook zie je dat de kinderen dit op hun eigen manier verwerken door bijvoorbeeld ergens anders te gaan zitten, of ergens anders te gaan spelen. Ook een aantal vinden het juist heel fijn om je hand nog vast te houden en je een dikke knuffel te geven. Voor de taxichauffeur duurde het eigenlijk iets te lang want we namen echt onze tijd om afscheid te nemen. Met de koffers bij de taxi aangekomen moest ook dan ook echt afscheid nemen van Julia die de volgende dag pas zou vertrekken. Ook hier had ik natuurlijk weer erg veel moeite mee en alle tranen die ik de laatste week had opgespaard kwamen er allemaal uit. Eenmaal in de taxi bleven de tranen maar over mijn wangen rollen ook al wist ik dat dit waarschijnlijk niet de laatste keer zou zijn dat ik de kinderen en Julia zou zien. Gelukkig hoefde ik deze keer niet alleen op het vliegveld te zitten want Emma haar vliegtuig vertrok 5 min later dan de mijne. En Tesse die ik 3 weken geleden opgehaald had van het vliegtuig en naar het noorde is geweest had precies de zelfde terug vlucht. Uiteindelijk ook afscheid van Emma moeten nemen, maar een bezoekje Zweden staat zeker op de planning.

Voordat ik aan deze reis begon had ik het gevoel dat ik nog een keer terug moest om dit hoofdstuk voor me zelf te kunnen afsluiten. Nou dit is dus zeker niet gelukt, want ik heb juist meer het gevoel gekregen dat dit hoofdstuk nog geen einde heeft. Sowieso kan ik de kinderen nog helemaal niet missen, maar ook na deze reis ben ik er weer achter gekomen hoe mooi het land is en de cultuur waarin de mensen leven.

Liefs Marly

A lot of kisses from the children

Hier is dan eindelijk mijn nieuwe blog. De afgelopen 2 dagen hebben we veel problemen gehad met de elektriciteit in totaal hebben we 26 uur lang geen stroom gehad. Ook ben ik gisteren goed ziek geweest maar dat zat er al bijna 1,5 week aan te komen dus het moest er een keertje uitkomen.

Vorige week hebben we weer een dagje door gebracht in het ziekenhuis. Een van onze meiden was erg ziek. Had hoge koorts en totaal geen eetlust. Aangekomen in het ziekenhuis moesten we al een uur wachten, toen ging ik zelf maar eens op onderzoek uit en vond ik gelukkig eem bed waar ze op kon liggen. In totaal werden we na 1,5 uur pas geholpen. Vanaf toen heeft ze ong. 4 uur lang een Nacl infuus gekregen en heeft ze diclofinac en malaria medicatie via inject gekregen. Uit de bloedtesten kwam dat ze malaria had en een verlaagd hb. Hiervoor heeft ze medicatie gekregen en na 6 uur konden we dan eindelijk het ziekenhuis verlaten.

Vorige week donderdag hebben we een ochtendje mee gekeken in de school van Ema, Rita en Gloria. Omdat ze al ouder zijn kunnen ze niet meer op de basisschool in het weeshuis les krijgen dus vertrekken ze elke dag naar town om daar naar school te gaan. Het leek ons wel interessant om mee te kijken waar ze les krijgen en op welke manier er les gegeven word. In town zie je veel goed gebouwde scholen dus wij hadden ook verwacht dat hij op zn school zou zitten, dat was dus niet het geval. De school was in vele slechtere staat dan wij hadden verwacht. Tijdens deze ochtend hebben we met 3 lessen meegekeken, het viel ons al meteen op dat er op een hele andere manier les gegeven word dan op de basisschool in het weeshuis (hier moeten de leerlingen veel herhalen en leren ze dus ook niet goed lezen) dit was op hun school wel anders. Er werden goede vragen gesteld en niets voor gezegt door de leerkracht. Tijdens de eerste les heeft het me wel 30 min gekost voor dat ik door had waar het over ging.

Op vrijdag zijn we naar west hill gegaan om inkopen te doen voor de 50ste verjaardag van Ruth. We hadden een klein cadeautje voor haar gekocht en cake voor alle kinderen zodat we niet alleen haar verjaardag zouden vieren maar meteen van alle kinderen. Zaterdag was het dan zo ver, we hadden meer dan 100 balonnen opgeblazen, ruth kreeg een bloemenkrans omgehangen die ze de gehele dag moest om houden en kreeg ze haar cadeautje op dat moment kon haar dag al niet meer stuk. Ruth had ons in die week al verteld dat ze nog nooit een cake op haar verjaardag had gehad dus toen die te voorschijn kwam kon haar dag niet meer stuk.

Nu is dan ook echt onze laatste week aangebroken en de eerste tranen zijn al gevallen. Het lijkt nu al zwaarder dan afgelopen jaar omdat we nu weten wat ons te wachten staat. Wel gaan we nog super veel leuke dingen doen, waaronder een bezoekje aan Luke en John. Dit is de tweeling die vorig jaar nog in het weeshuis waren maar sinds kort weer bij hun moeder wonen. Toen de moeder de tweeling had gekregen heeft ze ze afgestaan aan de kerk, dit omdat ze nog erg jong was. Nu is ze aan het leren voor naaister en is ze al aan het werk. Ook spreekt ze super goed engels. We hopen dat ook een gelukkige tweeling te zien die in een goed huis wonen en naar school kunnen. De rest gaan jullie allemaal lezen in mijn volgende blog dat ook meteen mijn laatste van deze reis zou zijn :(

Liefs Marly

Much love from mums care

Mijn 2e week in Ghana zit er al weer op. Julia is afgelopen dinsdag gearriveerd en weer zijn weer samen met ons oude groepje. Afgelopen zondag weer voor het eerst naar de kerk gegaan, dit was weer een hele beleving. We gingen met de kinderen van het weeshuis. Het eerste half uur hebben we met de kinderen in de kinder kerk gezeten en daarna door gegaan daar de gewone kerk. Toen we daar binnen waren moesten we ons door een microfoon voorstellen aan de hele gemeenschap dit word altijd gedaan als je nieuw bent. Daarna werd er natuurlijk erg veel gedanst en gezongen, jammer genoeg pikte ze mij eruit om mee naar voren te komen en daar mijn dansje te gaan doen. Tegenover de ghanese bevolking ben ik echt stijvehark. Natuurlijk hebben we hier om erg kunnen lachen en hebben een super dag gehad in de kerk.

Vanaf vorige week vrijdag tot afgelopen vrijdag was er een oud vrijwilliger met 3 vriendinnen. Bijaankomst zagen we 23 koffers binnen komen, we keken onze ogen uit. De dag er na zagen we wat er in de koffers zat, ze hadden alles uitgestalt en het leek net een markt in het weeshuis. Ze hadden nieuwe kleren, ondergoed, speelgoed en schoenen voor alle kinderen meegenomen. Ook was er een hoop snoep, koek en chocolade meegenomen. De kinderen waren hier natuurlijk super blij mee, alleen ik persoonlijk minder want sinds ze weg zijn, zeuren ze alleen nog maar om snoep en chocolade.... De aankomende dagen krijgen ze dan ook niet veel van ons (behalve fruit) omdat ze moeten inzien dat niet elke vrijwilliger zo veel voor ze kunnen meenemen en ze moeten een beetje afkicken van al die suiker. Wat ik er natuurlijk wel moet bij zeggen is dat de vrijwilliger en haar vriendinnen schatten waren en ze echt het beste met de kinderen voor hebben. Alleen dit op een andere manier doen als ik dat zou doen.

Afgelopen woensdag zijn we gestart met het foto project. Thuis heb ik allemaal fotos afgedrukt en fotolijstjes gemaakt van karton. De kinderen zijn gestart met het verven van de fotolijstjes en wij hebben de fotos in de lijstjes gemonteert. Deze week word waarschijnlijk de muur nog een keer geverfd en daarna kunnen wij de fotowall afronden.

Donderdag had de oud vrijwilliger geregeld dat we met alle kinderen op haar laatste dag naar het strand gingen en dat was natuurlijk weer super. We hadden ingedachten om na school meteen te gaan maarja het is Ghana. De bus was kapot waardoor we pas om 16.30 konden vertrekken gelukkig hadden ze geregeld voor eten op het strand en konden we toch nog lang blijven. De kinderen hadden weer een super dag op het strand gehad.

Vrijdag zijn we naar Kasoa gereist om opzoek te gaan naar een fiets voor ema. Dit was ook weer een hele onderneming want ga maar eens opzoek naar een fiets in een super chaotische stad als Kasoa. Uiteindelijk de fietsen gevonden wilde ze dat we 300 cedi (75 euro) zouden betalen voor een 2e handsefiets. Wij geprobeerd om af te dingen maar hij ging niet lager dan 260 cedi, en normaal als je zegt dat je gaat indien hij niet lager gaat gaan ze stukken lager in prijs zitten. Wij dit natuurlijk gedaan, maar deze beste man liet ons serieus nog weglopen ook, daar stonden we dan in Kasoa zonder fiets en er was ook geen andere plaats waar je in de stad een fiets kon kopen. Ja wat doe je dan terug naar huis gaan zonder fiets, dat konden we ook niet maken. Nou toen werd het pas echt genant we gingen terug naar de fietsen dealer om te laten weten dat we de fiets toch wilde hebben voor 250 cedi, hier stemde hij mee in en hij starte de reparatie want er waren een aantal dingen niet in orde. Uiteindelijk toen alles klaar was wilde deze man weer 260 cedi (scheeld maar 2,50 euro) maar het gaat dan toch om principe dat hij ons gewoon aan het voorliegen was. En we betaalde al veelste veel voor een 2e handsefiets. Ik ben nog nooit zo geirriteerd geweest op een ghanese man, uiteindelijk zijn we aangelopem met de fiets en hebben we 250 cedi (ong 60 euro) betaald. Natuurlijk moesten we ook nog terug naar senya en hebben we de trotro gepakt waar de dure fiets in werd gepropt als of het grofvuil was hahaha...

Gisteren hebben we het rustig aangedaan, het plan was eerst om op bezoek te gaan bij luke en john (onze babies van vorig jaar) maar we konden de oma niet bereiken dus kon het niet doorgaan. Aankomende maandag gaan ze hier meer verder en hopelijk kunnen we ze toch nog zien. We hebben toen die dag lekker bij de kinderen gezeten en hebben we met ze armbandjes gemaakt. In de avond hebben we een heerlijke wandeling gemaakt en zijn we uiteindelijk bij grace gestrand en hebben we wat gedronken waarna we naar huis zijn gebracht omdat het al donker was. Toen we s avonds aankwamen bij het weeshuis was het zo lekker rustig, ieder deed lekker zn eigen ding. We hebben toen samen met Ema, Clement, Debora en candilove ghanese liedjes geleerd waaronder het ghanese volkslied. Het was echt een super avond om nooit te vergeten.

Vandaag zijn we al vroeg vertrokken naar sunflowerbeach onder weg naar het strand was het al zo warm omdat de zon volop scheen dat het lopen erg zwaar maakt want je doet er ong. 40 miniuten over. En niet te geloven toen we aankwamen werd het zo bewolkt dat de zon niet meer aanwezig was..... nu begint de zon langzamerhand weer wat terug te komen gelukkig :D

Dat was mijn blog weer voor deze week, tot volgende week.

Fotos worden vandaag of morgen ook weer op mijn blog geplaatst.

Liefs Marly