Back in Ghana

Vorige week maandag ben ik opnieuw begonnen aan mijn reis naar Ghana. Het eerste opstakel was al te vinden op schiphol. Mijn vlucht had 20 minuten vertraging, terwijl ik voor mijn overstap maar 1 uur en 10 minuten de tijd zou hebben. Ondertussen werd die vertraging al weer 35 minuten ik zelf had er al een hard hoofd ingekregen maar op schiphol bleven ze maar zeggen dat ze waarschijnlijk wel zouden wachten omdat we met 14 man waren. Uiteindelijk steeg het vliegtuig 1 uur en 15 minuten te laat op. Mijn hoop op het halen van mijn 2e vliegtuig had ik opgegeven. Tijdens de vlucht nog gevraagt of ze contact met de grond konden krijgen maar dat was niet het geval. Toen we dan eindelijk geland waren kreeg ik nog een beetje hoop omdat we opgeroepen werden maar uiteindelijk werden we naar de infobalie geleid. Vanuit hier kreeg ik een nieuwvliegticket voor de volgende dag, werden er vouchers uitgeschreven voor het hotel met daar bij ontbijt, luch en diner en kregen we een gratis taxi. Ik zat dus voor 24 uur vast in Portugal..... gelukkig was ik niet de enige en hadden we een groepje met 4 nederlanders. Als nog heb ik een leuke avond/dag in Portugal gehad. Dinsdag kwam ik dan eindelijk aan in ghana en werd ik opgehaald door mijn hostmum Felicia het was al erg laat toen ik eindelijk aan kwam in het weeshuis waar emma al lekker lag te slapen maar door mij gewekt werd. De dag er na kwam ik voor het eerst weer bij de kindertjes en gelukkig hoorde ik ze mijn naam over het terrein roepen ze herkende me nog. Wat was ik blij om ze allemaal weer terug te zien. Jammer genoeg kwamen we er achter dan onze babies john en luke er niet meer zijn. We hebben verhaal gehaald bij Grace de hoofd van school. Ze dacht dat ze nu bij oma zouden zitten en indien dit niet goed zou gaan ze terug zouden komen. Op het moment gaan ze uitzoeken waar ze ergens zijn zodat wij ze als nog kunnen gaan bezoejen. Ook heb ik in deze week al 2 keer in het ziekenguis gezeten, een keer om een wond van een van de weeskinderen te laten verzoren en de 2e keer was voor een vrijwilliger die s avonds 3 uur achter elkaar alles uitbraakten en erge diarree had. We hadden besloten dat we het toch veilliger zouden vinden als ze opgenomen zou worden om extra vocht bij te krijgen. Aangekomen in het ziekenhuis ging alles natuurlijk op de ghana manier. Infuus werd voorbereid maar die gene die het maakte kon mij niet vertellen wat er in zat, ik moest zelf voorstellen om te starten met een malaria check. Terwijl de vrijwillerg maar bleef braken, vroeg ik om een bak voor langs haar bed maar die was er geen beschikbaar terwijl er 2 lege in de kamer aanwezig waren maar we deze niet mochten gebruiken. En braken zou ze ook niet meer gaan doen omdat ze daar medicatie voor had gekregen (ondertussen moest ze nog steeds naar het toilet lopen) al met al een hele grote frustratie. Uiteindelijk heeft ze een nachtje overnacht in het ziekenhuis en mocht ze de dag er na weer naar huis. Op het moment zit ik in een hotel in Accra samen met Emma, gisteren Tesse van het vliegveld opgehaald die vanochtend weer is door gereist naar het noorden van Ghana (zelfde weeshuis als waar ik heb gezeten). En vandaag ga ik samen met Emma opzoek naar spullen voor het weeshuis. Emma wik graag dat elk kinder onder een klamboe kan slapen om de kans op malaria kleiner te maken. Ook moeten we opzoek naar nieuwe fiets voor Ema de oudste jongen in het weeshui, de fiets die hij had heeft het begeven en de reperatie gaat waarschijnlijk meer kosten dan een nieuwe fiets. Ema gaat naar school in het dorp opzich is de afstand goed te lopen maar vanwege vergroeide benen is dit voor hem een moeilijke onderneming. Emma en ik willen hier graag samen een bijdrage aanleveren. En dan aan het einde van de dag gaan we opnieuw terug naar het vliegveld om Julia op te halen.

Ik breng jullie snel weer op de hoogte over mijn ervaringen hier in Ghana!

Liefs Marly

Inzameling

Hallo allemaal,

Hier vanuit Nederland toch nog even een vraagje. Sinds ik terug ben vanuit Ghana heeft Aukje (ambassadeur van het weeshuis in Nabari) gevraagd of ik haar wil helpen met naams bekendheid maar ook inzamelingen om de kinderen in het weeshuis te helpen. Nu gaan er de komende tijd weer 2 vrijwilligers naar het weeshuis en mochten jullie nog spullen hebben die je graag aan de kinderen geeft dan hoor ik het graag. Denk hier bij aan oude smartphones, oude laptops om de studerende kinderen te helpen. Maar ook speelgoed ( denk maar aan iets kleins als kneutselspullen zijn ze al heel erg blij mee. Ook kleiding zou heel veel helpen. De kinderen in het weeshuis zijn vanaf 7 jaar. Maar in het dorp zelf wonen ook nog veel kleinere kinderen.

Ik hoor het graag als jullie de kinderen willen helpen.

Liefs Marly

Bye bye Ghana

De laatste uren in Ghana zijn nu echt ingegaan. Zit op het moment al op het vliegveld en mijn vliegtuig vertrekt over 3 uurtjes.

Afgelopen woensdag heb ik afscheid genomen van de kinderen in het weeshuis. Ik had als afscheidparty snoep en koekjes gekocht. En had wat knutselspullen meegenomen. Maar toen was het afscheid dan echt zo ver en het was weer vreselijk. Ik had in een korte tijd toch weer goed contact gekregen met een aantal meiden en we waren dan ook samen aan het huilen toen ik echt moest gaan. Ik werd door de kinderen uitgezwaaid toen ik op mijn fiets weg fietste. Ook de kinderen in het dorp riepen bye bye (dat doen ze elke dag als ik ga) maar deze keer kwam het wel erg hard aan. Want nu was het een echt Bye Bye. In de avond hadden we met de familie een klein afscheidsborreltje ze bedankte me voor alles dat ik voor hun betekent had. En ik heb een jurk van de familie gekregen als bedankje, daarna heb ik de familie ook een cadeautje gegeven. Ik had voor de 2 zwangere meiden iets gekocht voor de baby. Voor de kleine meiden had ik een aantal tekenspullen, voor de jongens had ik een bal gekocht. En voor de rest had ik parfum en bodylotion.

Wat ik heb kunnen betekenen met het sponsorgeld voor de kinderen in Nabari: -ik heb een vloer laten repareren in een van de slaapkamers en gaten op de binnenplaatst laten vullen. - ik heb de bedden laten repareren (de meesten waren kapot) - ik heb nieuwe banken laten maken zodat de kinderen niet meer op de bedden hoeven te zitten en deze dus niet zo snel kapot gaan. - de zorgverzekeringspasjes worden verlengt waardoor de kinderen kosteloos naar de kliniek kunnen. Ook heeft memuna er mee ingestemt om de capsules te laten plaatsen waardoor ze niet meer zwanger kunnen raken (dit vind ik het mooiste cadeau wat ik de meiden heb kunnen geven) als het goed is laten ze het deze vakantie plaatsen en krijg ik de foto's.- ik heb voor een week eten gekocht om een periode zonder eten te overbruggen en ik heb nieuwe bakken/lepels en snijmessen gekocht.

De verschillen tussen zuid en noord:

* In het noorden is de armoede meer zichtbaar. Mensen leven in kleine huisjes en hebben niet veel om van te leven. * In het zuiden kan de bevolking erg opdringerig zijn wat juist totaal niet aanwezig is in het Noorden. * Ook is de bevolking onderling in het noorden veel gemoedelijker.

Dit maakt niet dat ik het in het zuiden niet naar mijn zin had. Want alle mensen die ik in het zuiden en noorden heb leren kennen heb ik in mijn hart gesloten.

Mijn avontuur in Ghana zit er nu dan echt op. Ik heb veel leuke dingen meegemaakt maar ook een aantal lastige dingen. Ik had deze reis nooit maar dan ook nooit willen missen.

Hier de redenen waarom ik de Ghanese cultuur zo mooi vind. In ghana word je niet bevooroordeeld op de kleiding die je draagt. Het was erg mooi om te zien dat de 'stoere' jongens de ene dag onze kledingstijl droegen en de volgende dag in traditionele klederdracht rond liepen. De Ghanese bevolking zou nooit maar dan ook nooit een beledigde opmerking tegen elkaar maken, een voorbeeld: in het zuiden had ik een enkelbandje om mijn enkel gedaan. In het zuiden trok het geen aandacht maar dit was in het noorden wel het geval. Er werd regelmatig aan mij gevraagd waarom ik een enkelbandje droeg, elke keer reageerde ik hierop dat ik het mooi vind. Na 2 weken kwam ik er dan toch eindelijk achter waarom ze het vroegen. Als je hier in Ghana een enkelbandje draagt ben je een prostituee. Maar ze hebben nooit aan mij gevraagd of ik een prostituee ben, ze stelde altijd de vraag waarom ik het droeg. Ook de Ghanese tijd is iets leuks. In het begin was het erg vervelend en soms nog steeds maar je raakt er aan gewend. Als je om 8.00 uur ergens wil vertrekken reken er dan maar zeker 1 uur bij of langer. Ze kennen hier echt geen tijd. Ik denk dat we hier als nederlanders wel iets van kunnen leren. Als ik me bedenk dat ik voorheen al geirriteerd raakte als de trein een aantal minuten vertraging had, dan denk ik nu waar maakte ik me toch druk over. We moeten het natuurlijk niet te veel overnemen maar een beetje zou wel goed zijn. Ook zouden de Ghanezen een beetje van ons kunnen gebruiken.

Dit was dan mijn ghanese avontuur. Ik wil iedereen bedanken voor het lezen van mijn blog en de leuke reacties.

Bye bye Ghana

Bevalling

Vorige week Dinsdag arriveerde ik in de kliniek en zag ik dat we een zwangere vrouw opgenomen hadden. Ik durfde het bijna niet te hopen, maar toen ik het na ging vragen bleken mij vermoedens te klopen. De vrouw was opgenomen omdat de weeen begonnen waren. Samen met onze verloskundige heb ik om het half uur controles gedaan. Na 2 uur wachten was het moment dan eindelijk daar. Voor mij was het de eerste keer dat ik een bevalling meemaakte. Had dus ook echt geen idee wat ik moest doen. Tussen door was de verloskundige even iets anders doen en stond ik er bij en keek er naar. De echtgenoten was er ook niet bij en ze werd door niemand gesteund, ik vond dat wel erg om te zien dat ze als jonge meid en haar eerste kind er helemaal alleen voor stond op dat moment. Heb haar daarom ook een beetje proberen te steunen ookal had ik geen idee hoe ik dat het beste kon doen. De verloskundige begeleiden de vrouw op de grond zodat ze een hardere ondergrond had. Na heel wat geschreeuw van de verloskundige kwam het meisje terwereld. Ze werd schoongemaakt en de navelstreng werd doorgeknipt waarna ze in mijn armen werd gelegd. Dat was voor mij z'n gelukkig moment omdat het erg lang duurde voor ze kwam en ik aan de verloskundige zag dat ze toch wel moest opschieten. Uiteindelijk was ik nog blijer dan de moeder zelf want ze liet de baby langs zich liggen en keek het niet aan. Dit blijkt in Ghana normaal te zijn, het komt zelfs voor dat ze met de rug naar de baby toe liggen. Later zagen we dat de vrouw erg gescheurd was van onderen en dat ze gehecht moest worden. Voor dat ze starten met de bevalling had ik het hier nog overgehad met de verloskundige, en hier knippen ze ook regelmatig. Achteraf had ze het ook bij haar moeten doen want de vrouw bleek helemaal open gescheurd te zijn tot aan de anus. Ik heb de verloskundige geholpen met het hechten. Maar wat heeft deze meid een pijn moeten lijden want ook de verdoving hielp niet erg goed. Na deze dag was ik een hele ervaring rijker.

Vorige week zondag ben ik ook met de familie meegeweest naar de kerk. Samen met Suzie (dochter van mijn gast moeder) vertrok ik naar de kerk. Van te voren hadden ze al gezegt dat het de dag was dat de priester bedankt werd. Mensen gaven dan bij zn gelegenheid ook geld. Het maakte niet uit wat je gaf dus ik had besloten om 10 cedi (2,50 euro) te geven. Eenmaal aangekomen bij de kerk bleek dat suzie niet bij mij ging zitten omdat zei bij de priester zat. Ze zetten mij bij een vriendin van haar. Aan de linker kant van de kerk zaten alle vrouwen, in het midden waar ik zat zat alle jeugd. En aan de rechter kant zaten alle mannen. De kerkdienst hier in Ghana is een groot feest, ze maken harden muziek, dansen en zingen. Tussen door worden er verhalen opgedragen waar ik werkelijk niets van kon verstaan. Maar voor mij was het een grote belefennis om alleen al te kijken. Uiteindelijk was het dan ze ver om het geld te geven. In lange rije danste we naar voren en gooide we het geld in een bak. Wat had ik nou gedaan ik gooide meteen de 10 cedi in die bak. Wat bleek nou achteraf dat er nog 5 rondes meer kwamen. Gelukkig had ik nog wat klein geld en kon ik elke keer mee naar voren lopen. Want je wilt niet als enigste blijven zitten en dan ook nog de enigste blanken in de hele kerk. Al met al kan ik zeggen dat dit een hele leuke ervaring was en volgende week ga ik nog een keer met ze mee.

Door de week ga ik elke dag op de fiets naar Nabari. Dit is een dorpje verder op en ik fiets er ong. 40 min op. In het begin was deze trip echt een grote ramp. Nu kan ik er steeds meer van genieten en is het echt een moment om even alleen te zijn. Want als ik thuis of op mijn werk ben ik heb altijd mensen om mij heen. Als ik in de ochtend thuis aan mijn ontbijt zit (ik eet hier alleen omdat het voor hun beleefdheid is) lopen er vaak wel 10 mensen in of uit die mijn gastmoeder gedag komen zeggen. Elke keer moet ik er weer om lachen, dit omdat ze vaak alleem gedag komen zeggen (wat trouwens ook een hele bijeenkomst is. Ze roepen zoveel woorden door elkaar heen en zo begroeten ze elkaar.) en daarna weer vertrekken.

In de kliniek blijft het maar erg rustig, gelukkig blijf ik wel aan het werk. In de ochtend help ik mee met het verpleegkundige werk. Vandaag heb ik 2 wonden verzorgt. Waarvan een wond een erg grote is, deze jongen heeft 2 bijna 3 jaar geleden een ongeluk gehad. Het onderbeen van deze jongen is helemaal verbrijzeld en moet hieraan geopereerd worden. Alleen elke keer als hij naar Tamale gaat is de chirurg er niet, heeft hij geen tijd of geen zin. Maar deze jongen loopt nu al 2 bijna 3 jaar rond met dit been. En als dit nog langer zo doorgaat is het mogelijk dat het niet meer te redden valt. Wij zorgen er voor dat de wond schoon blijft voor zo ver dat kan. Nadat alle patientem geholpen zijn help ik mee met de administratie waar ze erg mee achterlopen. Ik blijf dus wel goed bezig.

Deze week word er gestart met het repareren van de vloer in een van de jongens kamers. Dit word gedaan met het geld dat ik ingezameld. De vloer had ernstige waterschade en de jongens kunnen niet meer in deze kamer slapen. Ook worden alle bedden gerepareerd en worden er banken gemaakt zodat ze niet meer de hele dag op hun bedden zitten en deze niet zo snel meer kapot gaan.

Daarnaast zorg ik er voor dat alle zorgverzekeringspasjes verlengt gaan worden. Als dit niet gebeurd betekent het dat als de kinderen ziek zijn en naar de kliniek moeten dat ze de opname en medicatie zelf kunnen betalen. En dat houd dan dus in dat ze niet gaan en mogelijk lange tijd met een ziekte rond lopen.

Ook ben ik op het moment bezig mijn gastmoeder te overtuigen om de meiden die al de menstruatie hebben een hormooncapsule te laten plaatsen. Deze capsule zorgt ervoor dat de meiden niet zwanger kunnen raken wat erg belangrijk is want we hebben nu een meisje dat zwanger is op haar 16e. Het probleem is dat mijn gastmoeder er nog niet zo voor openstaat en ik haar dus echt moet gaan overtuigen. Als de verzekeringpasjes verlent zijn worden deze capsules gratis gezet. Door de pasjes te verlenen kan ik mijn gastmoeder ook wat langer de tijd geven om hier overna te denken. Laten we hopen dat ze er mee in gaat stemmen want we willen niet nog een jonge zwangere meid erbij.

Cultuur shock

Vorige week maandag ochtend ben ik met de bus naar Wulugu vertrokken. Ik denk dat dat het engste tot nu toe was van mijn hele reis in Ghana. Ik vertrok om half 2 (ohja dat was 3,5 uur te laat) richting Wulugu. De reis duurde 14 uur wat in hielt dat ik grotendeels in het donker aan het reizen was. Het verkeer in Ghana is een grote ramp en voelde me dus ook niet veilig in de bus. Ook had ik echt het gevoel dat ik in Wulugu zou aankomen en niemand me zou opwachten. Natuurlijk was dat niet het geval en stonden ze me op te wachten. Om 4 uur midden in de nacht kwam ik in Wulugu aan. Ik kreeg van Inge een korte rondleiding waarbij de belangrijkste dingen getoont werden. Een onderdeel hier van was het toilet, ofja je kunt het geen toilet noemen want het is een gat in de grond. Daarna gingen we naar onze kamer, ik slaap samen metInge in het zelfde bed. Wat voor haar niet zo prettig is omdat ik door de malariapillen erg actief ben in mijn slaap. Dinsdag ochtend was Inge naar het werk en had ze mij laten liggen omdat ik de gehele nacht niet geslapen had. In de ochtend kreeg ik de echte shock te verduren. Ik zag nu hoe alles er in het echt uit ziet, en het verschil met het zuiden is erg groot. My home bestaat uit verschillende kamers aan elkaar gebouwt en op de binnenplaats word geleeft, er word hier gekookt in de open lucht op een klein vuurkorfje maar ook brengen we hier de gehele dag door als we thuis zijn. Een douche kan ik hier de aankomende weken ook vergeten want ik was mezelf met een bak met water. Ook schrok ik ervan hoe groot de familie is. Mijn hostmum woont hier samen met haar echtgenote, 5 van de 6 kinderen, 2 klein kinderen, 2 vriendinnen van de zonen, het kindvan haar zus, 2 weeskinderen en een neefje. Ook komen er de gehele dag mensen over de vloer omdat Memuna gekozen is door de kerk om de mensen uit het dorp te vertegenwoordigen.

Van het weekend ben ik samen met Inge, Julia en een vriendin van Julia naar het Mole National Park geweest. De eerste dag hebben we de gehele dag gereist om daar te komen. Aangekomen in Tamale hebben we 5 uur moeten wachten op bus naar Mole Park. In de avond arriveerde we dan eindelijk. Ons hotel lag midden in het park. Zaterdag ochtend zijn we begonnen met een wandelsafari. Na een uur lopen hadden we alleen nog maar antilopen, waterbocks en cobs gezien. Ik was natuurlijk al weer een beetje teleurgesteld, ik dacht namelijk ik kan Africa niet verlaten zonder een olifant gezien te hebben. Ik liep op een gegeven momentachter onze gids, ik had al het gevoel dat hij iets hoorde. Een paar seconde later stond ik maar een paar meter verwijderd van de olifanten. De gids riep meteen dat iedereen terug moest omdat we te dichtbij waren. Volgens mij had ik ook niet verwacht dat ze zo dichtbij waren. In de bosjes wachtte we tot de olifanten ons gepasseerd waren. Daarna zijn we ze gaan opzoeken op een open plaats om mooie foto's te kunnen maken. Tijdens de ochtend safari hebben we 10 verschillende olifanten gezien. Daarna hebben we een kanoetocht gemaakt en hebben we een rondleiding gekregen in een arm dorpje. In de middag hebben we nog een jeepsafari gedaan en heb ik nog 1 olifant gezien en nog verschillende andere dieren. Ik heb een erg mooie zaterdag gehad.

Deze week was het niet druk in de kliniek. De malaria tijd is voorbij dus hebben we ook niet veel malaria patienten meer. Dit is natuurlijk eenerg goed teken maar dat houd ook in dat ik minder te doen heb. Inge had verf gekocht om het weeshuis wat op te pimpen dus daar zijn we grotendeels van de week mee bezig geweest. Woensdag ben ik samen met Inge en Memuna naar Bolgatanga geweest om al vast wat inkopen voor het weeshuis te doen. Hier een lijstje van wat ik gekocht heb:

- metale eetbakken (ik heb gekozen voor metaal zodat de eetbakken niet al te snel breken. In de laatste jaren werd er vaak hard plastic bakken gekocht maar die gaan erg snel kapot. Ik hoop nu dat ze iets langer met deze bakken kunnen doen)

- sponsjes & zeep

- snijmessen

- een opberg bak voor alle kleurpotloden, stiften en kleurplaten die iedereen heeft meegegeven.

- een nieuwe opberg bak voor deborden

- eten voor de eerste dagen tot er weer geld is voor nieuw eten (bonen, rijst, uien, maggieblokjes en visjes)

Vandaag is de laatste dag van Inge in Wulugu. We zetten vandaag de puntjes op de I in het weeshuis en dan hebben de kinderen een heel nieuw huis. Vanaf volgende week kan ik volop mee werken in de kliniek. Ze denken dat het de aankomende weken weer iets drukker gaat worden. De boeren zijn namelijk bijna klaar met oogsten en vaak komen ze dan weer met klachten naar de kliniek, laten we daar maar ophopen. Is het nog steeds rustig dan ga ik rond kijken waar ik iets in kan betekenen. En hier in Ghana hoef ik me echt niet te vervelen als ik maar creatief ben.

Afscheid Mums care

Van onze laatste week in Mum's care hebben we een mooie week gemaakt. Samen met Julia ben ik zondag uit mum's care vertrokken. We hadden er samen voor gekozen om niet een groot goodbye party te houden maar elke dag van de week iets te doen.

Maandag ben ik gestart met het uit delen van watermeloen. Ik heb er voor gekozen om de kinderen elke dag een stuk fruit te geven omdat dit erg goed voor hun is. Ruth onze chef van de kinderen hielp ons met het snijden van de 2 grote watermeloenen. Nadat ze klaar was riep ze alle kinderen bij elkaar en kon ik starten met het uitdelen. Wat ik toen zag had ik nog nooit meegemaakt. De kinderen stonden allemaal in een nette rij en zeiden thank you toen ik ze het stuk fruit gaf. Normaal als wij iets uit delen zijn ze allemaal aan het schreeuwen omstuks fruit. Natuurlijk kwam dit omdat madam ruth er bij stond en ze zijn een beetje bang van haar. Alle kinderen waren erg blij met de watermeloen en genoten hier met volle tuigen van.

Dinsdag heb ik eerst rebecca meegeholpen met het wassen van de kleren, gelukkig had ze niet zo veel was en konden daarna de uniformen repareren. Julia heeft van haar ingezamelde geld een hele hool nieuwe knopen gehaald dus daar kunnen ze wel een tijdje mee verder. Na de lunch zijn we naar het dorpje gelopen om een nieuw stuk fruit te kopen. Ik had passievrucht gekozen, deze week was de eerste week dat we ze zagen liggen. We wisten dat de kinderen dit nog nooit gehad hadden en leek het mij dus een leuke ervaring. Nadat we terug waren van het dorp starten we met het makenvan de chocolade bals. Dit is een zweeds recept dat Julia graag wilde uitdelen aan de kinderen, ze vonden het heerlijk. Na het diner heb ik de passievrucht uitgedeelt, maar voor dat iedereen starten met eten legde onze kok uit hoe de kinderen het moeten eten. Toch heb je er dan altijd nog kinderen bij die niet luisteren en alles opeten.

Woensdag heb ik de kinderen papaya laten proeven. En ze vonden het heerlijk. Elke dag van deze week ga ik naar het zelfde kraampje om fruit te kopen, en als ze ons ziet aankomen begint ze helemaal te stralen. Maar toch elke keer weer kijkt ze erg raar op als ik vraag om 2 grote watermeloenen of 35 passievruchten. En omdat wij elke keer zo veel kopen krijgen we ook nog vanalles gratis mee.

Donderdag heb ik voor de kinderen 70 bananen gekocht. Zo had elk kind een hele banaan. Het fruit hier kost werkelijk geen geld. Voor 70 bananen betaal ik iets meer dan 5 euro.Ook is vandaag het afscheid nemen begonnen. De oudste jongen van het weeshuis is dit weekend niet aanwezig als wij vertrekken want hij is op excursie. Zoals ik dat natuurlijk altijd heb met afscheid nemen, rolde vandaag ook weer de tranen over mijn wangen. Deze jongen is erg goed voor alle kinderen hier en neemt ons ook regelmatig in vertrouwen. Ik vond het dus vreselijk om al afscheid te moeten nemen.

Vrijdag ben ik samen met Julia en Claire naar een voetbal toernooi geweest. We hadden donderdag te horen gekregen dat er een wedstrijd was en dat we mee konden als we dat wilde. Natuurlijk wilde ik erggraag mee om de kinderen aan te moedigen. Ze hadden donderdag tegen ons gezegt dat we voor lunch weer thuis zouden zijn. Nu ken ik Ghana voortaan een beetje en weet ik dat ik daar zeker 2 uur bij op moest tellen. Vrijdag was het tijdstip van terug komst al weer veranderd naar 14.00 uur thuis zijn. We vertrokken deze dag al 1,5 uur later dan gepland. In de bus richting het toernooi werd er volop gezongen en muziek gemaakt. Eenmaal aangekomen op de plaats van bestemming moesten we wachten op de tegenstanders. Die kwamen 2,5 uur later aanzetten. Het was toen al bijna 13.00 uur en we waren nog niet begonnen met spelen. Tot zware ergenis toe begonnen ze eerst met een spel volleybal terwijl wij al bijna 3 uur aan het wachten waren. Uiteindelijk kon het voetbal dan echt beginnen en had ons jongens team gewonnen.Het is goed zichtbaar dat ze de jongens erg goed trainen en dat ze dit niet met de meiden toen. De meiden hadden beide wedstrijden verloren. De wedstrijden waren rond 18.00 uur afgelopen en toen moesten we nog naar huis rijden. Normaal duurt dat ong. 45 min maar deze keer deden we er 2 uur over vanwege file. We waren om 20.00 uur thuis en zouden eigenlijk om 14.00 uur thuis zijn. De ghaneze kennen dus echt geen klok.

Zaterdag hebben Julia en ik onze goodbye party gehouden. In de ochtend zijn we bijna 4 uur bezig geweest met het vullen van de waterballonnen. Daarna hebben we een groot watergevecht gehouden. De kinderen vonden het geweldig en ook Ruth de kokin van de kinderen was weer een klein kind.Na het watergevecht hebben we allemaal even gedouched en daarna begon het echte feest, aan het begin van de week hadden Julia en ik gezegt geen echt feest te houden maar Felicia had geregeld dat er muziek was en dat is gesponserd door Julia. De kinderen hebben de hele dag gedanst en feest gevierd. Tussen het dansen door had Julia ijsjes geregeld en ik het drinken. Het diner voor de kinderen werd gesponserd door Julia, ze had geregeld dat de kinderen Jolof rijst, ei en kip kregen. Voordat wij het eten uitdeelde zongen de kinderen allemaal mooie liedjes en sprongen de tranen al weer in mijn ogen. Wij hebben ons laatste diner in het weeshuis met de kinderen meegegeten. In de avond hebben we nog veel met de kinderen gedanst en gezongen.

Zondag was het dan echt de dag dat ik Mums care ging verlaten. In de ochtend hebben julia en ik nog watermeloen uitgedeeld en hebben we de kinderen lolly's gegeven. We hadden er voor gekozen om de gehele dag nog bij de kinderen te zijn. Om half 3 werden we dan echt opgehaald. Julia en ik zijn toen iedereen gedag gaan zeggen war erg zwaar was. Ruth moest samen met ons erg hard huilen, ze vond het zo erg dat we weg gingen. Ook een aantal kinderen hadden tranen in hun ogen, maar elk kind uit hun verdriet op een andere manier dat was erg zwaar om te zien.

Aan het begin van de reis heb ik een trainingsdag gehad. En daar word je voorbereid op je reis. Er word dan verteld dat je op moet letten met de hechtingsband. En ik wist dat ik hier erg veel moeite mee zou krijgen en jaa hoor dat is ook zo. Ik heb me aan heel veel kinderen gehecht, maar met een meisje had ik een te hechte band. En het achterlaten is dan ergzwaar.

Ook hebben we tijdens de training gepraat over wat je kunt betekenen in een land als Ghana. Er word dan duidelijk vermeld dat je de wereld niet kunt veranderen maar wel je steentje bij kunt draaien. Dit kun je doen door van te voren doelen te stellen. Ik heb vanaf het begin geen doelen gesteld omdat ik dat erg moeilijk vond. Toch heb ik mijn steentje bij kunnen dragen. Ik heb samen met andere vrijwilligers het slaan onder de aandacht gebracht. We hebben hierover gepraat met de leidinggevende. Na een aantal weken heb ik een gesprek gehouden met een van de kinderen over het slaan. Hij zag echt verschil sinds dat wij het gemeld hadden. Ik vind zelf dat ik dit mag zien als een grote stap richting een betere leefomgeving en ik ben daar ook erg trots op.

Ik heb de verpleegkundige ook eenhandje geholpen bij het checken van de kinderen. En heb ik regelmatig gesprekken met haar gehouden. In Ghana is het namelijk zo dat je als 8 jarige jongen mag zeggen nee ik wil geen injectie en dan krijgen ze die ook niet. Natuurlijk zegt een kind dat die geen injectie wil. Na aandringen hebben ze het kind uiteindelijk toch een injectie gegeven. Ook verwachtte ze dat alle kinderen wel naar het toe zouden komen als er iets, of als ze medicatie moest hebben. Ook hier regelmatig iets van gezegt maar daar luisterde ze niet naar. De behandeling van de kinderen lag dus in onze handen anders zou er niets gebeuren.

We hebben een gehandicapt jongetje in het weeshuis. Hij is 7 jaar oud maar ziet er uit als 3. Hij is nog niet zinnelijk en kan niet praten. Wij zijn in de weken dat ik er was erg veel mee bezig geweest. We hebbenveel met hem gepraat in de hoop dat jij iets terug zou zeggen en in onze laatste week zei hij Bye tegen Julia en Hello en Me tegen mij. Ik was op dat moment zo blij. Ook heb ik samen met Julia geprobeerd om iedereen in te lichten over de handicap van dit jongetje. De meeste geloven niet dat hij een handicap heeft. Hij word dan ook regelmatig geslagen als hij niet doet wat hem gevraagd word. Elke keer als er weer zn situatie voor deed gingen we er samen over in gesprek met diegene. We hopen op die manier dat ze uiteindelijk gaan in zien dat hij een handicap heeft en hem niet gaan straffen op dingen waar hij niets aan kan doen.

Alle kindjes van Mums care hebben een plaatsje in mijn hart en het was erg moeilijk om ze achter te laten.

Emma's goodbye party

Afgelopen vrijdag heeft Emma haar goodbye party gehouden. Ze wilde graag met de kinderen naar de beach en dit was mogelijk omdat we met zo veel vrijwilligers waren. In ons weeshuis zijn we met 5 meiden, 3 meiden van een ander weeshuis en ons pap & mam. We hadden met zn alle echt een mooie dag en de kinderen hebben op en top genoten van deze dag. Papa en mama hebben 3 dagen in het weeshuis mogen meelopen. Samen met ons hebben ze meegeholpen met onze dagelijkse bezigheden (kinderen wassen, afwassen en kleren wassen) natuurlijk hebben we ook lekker veel met de kinderen gespeeld en heel veel fotos gemaakt. Ook hebben we weer afscheid moeten nemen wat altijd weer even zwaar is maar we zien elkaar over 6 weken weer. Ook heb ik afscheid moeten nemen van Emma en dat was ook erg zwaar want je weet dat de kans erg klein is dat je elkaar ooit nog eens ziet.Zondag kreeg ik te horen dat mijn gast moeder in het noorden erg moeilijk doet en het lijkt er op dat ze niet meer samen wil werken, dat houd voor mij in dat ik een switch ga maken in het project. Ik zou eerst naar tamale gaan en daar gaan werken in het teaching hospital. Nu ga ik naar wulungu en ga ik werken in een kliniek in Nabari. Ik verblijf hier samen met Inge een andere vrijwilliger. Er is alleen een probleem en dat is dat we niet tegelijk in de kliniek aanwezig kunnen zijn omdat deze erg klein is. Ik blijf nu een week langer in Mum's care en reis daarna door naar het noorden waar ik ga werken in een kliniek en na mijn werk kan spelen met de kinderen in het weeshuis in de buurt. Ik heb al van inge vernomen dat het noorden erg arm is en ook het weeshuis niet veel te bieden heeft. Dit betekent dus dat al het ingezamelde geld goed vanpas komt in het weeshuis in het noorden.

Deze week heb ik de nurse meegeholpen met het checken van al de kinderen. De nurse moet erg gestimileerd worden anders duurt het checken van de kinderen nog veel langer. Veel kinderen hebben spots of ringworm op hun hoofden. Dit is besmettelijk en verspreid zich dus ook erg snel. Jammer genoeg loop ik al bijna 2 weken de zeuren of ze aub de creme willen kopen. Vandaag was het dan eindelijk zo ver dat de creme gekocht is en moeten we nu snel aan de slag met het genezen van de ringworm.

De laatste week heb ik veel last van bijwerkingen van de malaria pillen. Deze week hebben Julia en ik al een keer in onze slaap een gesprek gevoerd en vannacht zag ik een katop mijn bed liggen, en deze probeerde ik uit mijn bed te jage door ssssttt te sissen. Julia werd hier van wakker en vroeg aan mij wat ik aan het doen was. Ik zei: er ligt een kat in mijn bed en bleef vol houden dat die echt in mijn bed lag tot dat ik de lamp aan deed. De malaria pillen doen rare dingen met je.

Papsie & Mamsie

Maandag avond zijn papa en mama aangekomen in Accra, nadat ze op het vliegtuig in brussel waren gestapt had ik eindelijk vervoer kunnen regelen. Papa en mama wisten hier dus nog niets vanaf. Samen met Julia had ik afgesproken om ze op te halen van het vliegveld. We hadden een taxi om 16.00 uur geregeld die om 17.00 uur aan kwam zetten, papa en mama waren toen al geland in Accra. Onze reis richting Accra begon dus al een beetje gestrest, want papa en mama wisten niet dat ik vervoer voor ze geregeld had. Onderweg naar het vliegveld heb ik wel 8x geprobeerd op ze te bereiken maar namen ze elke keer niet op. Ik dacht op dat moment, het zou ook maar zo maar kunnen zijn dat ze een andere taxi hebben gepakt en richting het hotel zijn gereden, wat dan zou betekenen dat ik daar op het vliegveld aan zou komen en ze al weg zouden zijn. Samen met Julia hebben we er heel hard om moeten lachen en gelukkig ander half uur later namen ze gelukkig op toen ik belde. Ik vertelde ze dat ik een taxi had geregele die hun zou ophalen en die met een bordje met hun namen op het vliegveld zou staan. Natuurlijk was ik met de taxi meegekomen en was het voor hun een hele leuke verrassing. In de taxi richting het hotel keken ze hun ogen uit, het verkeer is hier een grote chaos en er lopen allemaal mensen over straat die spullen verkopen. Ze hebben 2 nachten in het hotel in de buurt geslapen en we zijn gisteren met zn 3e vertrokken richting cape coast. Gisteren zijn we naar het Elmina castel geweest waar Nederland vroeger gezeten heeft tijdens de slavernij, dit was erg interressant om gezien te hebben. Daarna zijn we nog door het vissers dorpje gelopen maar na een half uur heb je dat wel gezien, want het is daar zo groot en chaotisch. We zijn toen terug gegaan naar ons hotel dat gerunt word door een Nederlands stel. We hebben lekker gegeten nog even een strand wandeling in het donker gemaakt en toen lekker gaan slapen. Vandaag gaan we nog naar kakum nationel park en als we dat gezien hebben vertrekken we weer langzaam richting het weeshuis waar ons pap en mam de aankomende 3 nachten verblijven.